Το Sportime άνοιξε τα αρχεία των ΜΜΕ στην υπό κατοχή Ελλάδα, και αποκαλύπτει την αθλητική δράση της περιόδου 1941-1944
Συντάκτης: Sportime TeamΧρόνος ανάγνωσης: 4 λεπτά
Αρχίσαμε την έρευνα με ενθουσιασμό, με διάθεση να μάθουμε πράγματα καινούργια για ένα θέμα που ποτέ δεν είχαμε αναζητήσει. Oπως «χανόμαστε» στις εκατοντάδες σελίδες των εφημερίδων που ερευνήσαμε τόσο τα συναισθήματα γίνονταν πιο έντονα αλλά κι εναλλάσσονταν.
Από την μία η ανακάλυψη ενός διαφορετικού κόσμου, που είχαμε ακούσει από διηγήσεις παλαιοτέρων αλλά ποτέ δεν φανταζόμασταν (και ούτε μπορούμε να φανταστούμε στο σύνολό του) πως ακριβώς ήταν.
ΕΡΕΥΝΑ: ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΥΡΛΑΚΗΣ – ΜΑΝΟΣ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ
Από την άλλη η οργή, διότι διαβάζαμε πράγματα (εκτός αθλητισμού) που δεν μπορούσαν παρά να σου «τεντώσουν» το νευρικό σύστημα. Κι από την άλλη ένα πολύ περίεργο συναίσθημα, απροσδιόριστο μέσα από τις ελεγχόμενες και λογοκριμένες από το κατοχικό καθεστώς, εφημερίδες. Κι από την στιγμή που ήταν ελεγχόμενες έκαναν προπαγάνδα με σκοπό να δείξουν ότι μέσω ποδοσφαίρου, αθλητισμού γενικά η Ελλάδα είχε επιστρέψει στους κανονικούς της ρυθμούς.
Οποιος θέλει να το δοκιμάσει, να διαβάσει εφημερίδες στην διάρκεια της Κατοχής έχοντας την σκέψη ότι «η πατρίδα μου ήταν σκλαβωμένη τότε» ας το κάνει. Είναι σκληρή η δοκιμασία, είναι παράξενο το συναίσθημα και τα συναισθήματα όπως προαναφέραμε, εναλλάσσονται με έναν τρόπο περίεργο. Και καταλήγουν σε κάτι απροσδιόριστο.
Ειδικά όταν φτάνεις στην «σκληρή ράτσα» των μαυραγοριτών που είχαν απλωθεί με αγγελίες στις εφημερίδες της εποχής από τον… Μάιο κιόλας! Ούτε δύο εβδομάδες δεν είχαν συμπληρωθεί από την παράδοση στους κατακτητές.
Πάντως είναι μια έρευνα που μας «γέμισε» γιατί ήταν συναρπαστική. Ήταν ένα ταξίδι μέσω χρονομηχανής σε μια εποχή σκληρή, βίαιη και άγνωστη σε εμάς. Και μέσα απ’ αυτά τα παραπάνω περίεργα συναισθήματα αναπτύχθηκε και μια συμπάθεια απέναντι στους αθλητές εκείνους, τις ομάδες, που προσπαθούσαν να διατηρήσουν υψηλό το φρόνημα μέσω του αθλητισμού. Να παίξουν έναν αγώνα για να ενισχύσουν θύματα βομβαρδισμού, άπορα παιδιά, ορφανά, θύματα μετά από βομβαρδισμό.
Το Sportime έψαξε τα αρχεία από το 1941 ως το 1944 προκειμένου να ακτινογραφήσει την αθλητική δραστηριότητα στην κατεχόμενη Ελλάδα. Να βρούμε τι ακριβώς έκαναν τότε οι αθλητές, τα σωματεία. Και βρήκαμε αρκετές ενδιαφέρουσες ιστορίες που καταγράφουν τα αθλητικά δρώμενα εκείνης της περιόδου. Συν μια απίστευτη ιστορία, του αθλητή του Παναθηναϊκού, Τάκη Καλογερόπουλου που δημοσιεύτηκε βέβαια στα χρόνια της απελευθέρωσης στην ιστορική Αθλητική Ηχώ.
Oλα αυτά θα τα βρείτε στο μικρό αλλά ουσιαστικό αφιέρωμα που ετοιμάσαμε. Και μακάρι να είχαμε άλλες… 40 σελίδες για να σας μεταφέρουμε όσα βρήκαμε.
Ο αθλητισμός ήταν μια διέξοδος. Οπως και ένας τρόπος να συγκεντρωθούν κάποια χρήματα προκειμένου να πάνε σε φιλανθρωπίες. Εγιναν αγώνες για βομβόπληκτους, για ενίσχυση συσσιτίων, για τον Ερυθρό Σταυρό και για πόσα ακόμα που δεν διαβάσαμε γιατί σίγουρα δεν έγιναν γνωστά.
Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχής τα γήπεδα ήταν κατάμεστα. Αυτό δεν μπορούμε να το ελέγξουμε οπότε δεν γνωρίζουμε αν όντως συνέβαινε ή αν το επέβαλλαν οι κατακτητές να γραφεί στο πλαίσιο της προπαγάνδας περί…καθημερινότητας) ενώ οι αγώνες γίνονταν κατά κύριο λόγο σε έξι γήπεδα.
Υπάρχουν και κάποιες πληροφορίες για την Θεσσαλονίκη. Για αγώνες πυγμαχίας και για βόλεϊ- μπάσκετ. Λίγες πληροφορίες.
Η απίστευτη ιστορία του Τάκη Καλογερόπουλου
Ο Τάκης Καλογερόπουλος, αμυντικός του Παναθηναϊκού, είχε πετύχει να προσληφθεί μαζί με μερικούς φίλους του στο Γερμανικό Στρατιωτικό Ταχυδρομείο, το οποίο βρισκόταν στην πλατεία Κλαυθμώνος.
Κάθε μεσημέρι στις 14:00, όταν έφευγε η φρουρά, η παρέα του ποδοσφαιριστή άνοιγε τα δωμάτια με αντικλείδια και εξαφάνιζε τα δέματα που απευθύνονταν σε χιλιάδες στρατιώτες των Ναζί.
Μία μέρα ένας Γερμανός, ο οποίος παρέμεινε στο ταχυδρομείο για να ξυριστεί, δεν έγινε αντιληπτός από τους σαμποτέρ.
Οταν εκείνος αντιλήφθηκε την παρουσία τους άρχισε να πυροβολεί προς την πλευρά τους, εκείνοι ανταπέδωσαν με 2-3 χειροβομβίδες και εξαφανίστηκαν.
Κατά συνέπεια, ο αρχηγός της παρέας Καλογερόπουλος έγινε αντάρτης στην Πάρνηθα, αλλά μία ασθένεια τον υποχρέωσε να κατηφορίσει στην Αθήνα.
Οι Γερμανοί τον είχαν καταδικάσει ερήμην εις θάνατον, όμως εκείνος δεν λογάριαζε τίποτα, με αποκορύφωμα την παρουσία του σε ένα ματς Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, όπου οι συμπαίκτες του είδαν κι έπαθαν να τον μεταπείσουν να μην αγωνιστεί!
Με ένα ταγάρι που έκρυβε ένα αυτόματο όπλο και μαύρα γυαλιά για καμουφλάζ, ο Καλογερόπουλος εμφανιζόταν τακτικά στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και μια φορά δεν δίστασε να κατεβεί στα αποδυτήρια, κατά τη διάρκεια αγώνα Γερμανών στρατιωτών.
Η σύλληψή του από την «Γκεστάπο» δεν του στοίχισε τη ζωή, καθώς έτυχε εκείνη την εποχή η Γερμανία να χρειάζεται εργατικά χέρια, ώσπου ήρθε η ώρα της απελευθέρωσης, της μετάβασης στη Γαλλία και εν συνεχεία του επαναπατρισμού.