Μια… κολώνια που κρατάει χρόνια. Η σχέση λατρείας που έχει αναπτύξει η Τσέλσι με φιλόδοξους Αφρικανούς ποδοσφαιριστές είναι αναμφισβήτητη. Μια συνταγή που τις περισσότερες φορές της άφησε γλυκιά γεύση γεμάτη απίθανες στιγμές και τίτλους.
Αυτή την πρακτική συνεχίζουν οι «μπλε» και με τη συμφωνία με τον Άγιαξ για τον Μαροκινό, Χακίμ Ζιγές. Ο άσος του Ολλανδών θα γίνει έναντι 45 εκατ. ευρώ κάτοικος Λονδίνου από τη νέα σεζόν και φιλοδοξεί να γράψει με χρυσά γράμματα το όνομά του στο «Στάμφορντ Μπριτζ».
Τα φωτεινά παραδείγματα που ο Ζιγές μπορεί να ακολουθήσει και να εμπνευστεί είναι αρκετά. Με αφορμή λοιπόν το νέο απόκτημα των «blues» από τη «μαύρη ήπειρο», το sportime.gr σας θυμίζει τους Αφρικανούς ποδοσφαιριστές που άφησαν το στίγμα τους στο κλαμπ του Λονδίνου.
Ο απόλυτος killer, Ντιντιέ Ντρογκμπά
Εννιά χρόνια στο «Στάμφορντ Μπριτζ», πάνω από 120 γκολ, λαμπροί τίτλοι, ανάμεσά τους 4 Premier League, 1 Champions League. Ο Ντιντιέ Ντρογκμπά είναι αναμφισβήτητα ο Αφρικανός ποδοσφαιριστής με τη μεγαλύτερη προσφορά και επιρροή στην Τσέλσι. Το όνομά του έγινε σύνθημα στα χείλη των οπαδών των «blues» και φυσικά λατρεύτηκε όσο λίγοι. Προσωπική επιλογή του Ζοσέ Μουρίνιο, τόσο στην πρώτη θητεία, όσο και στη δεύτερη, με τον «Special Οne» να δικαιώνεται απόλυτα για τον Ιβοριανό.
H πιο μεγάλη στιγμή φυσικά ήταν στο Μόναχο το 2012, όταν με ένα γκολ και το τελευταίο χτύπημα στην ψυχοφθόρο διαδικασία των πέναλτι έδωσε το Champions League στην ομάδα του μέσα στο σπίτι της Μπάγερν.
Σαλομόν Καλού
To alter ego του Ντρογμπά στα αποδυτήρια της Τσέλσι για έξι χρόνια. Ο Σαλομόν Καλού μιμήθηκε τον συμπατριώτη του και προσγειώθηκε στη ζωή των «μπλε» του Λονδίνου το 2006, όταν ήταν μόλις 21 ετών. Ιδιαίτερα κομβικός σε αρκετά ματς τόσο με ασίστ, όσο και με κρίσιμα γκολ. Κοινώς, επιδόσεις που βοήθησαν το κλαμπ να γιγαντώσει το όνομά του στο νησί, αλλά και στην Ευρώπη μέχρι το 2012. Ενας ακόμα που έφυγε από το «Στάμφορντ Μπριτζ» με τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης.
Τσέλσι: Ο θρύλος Τζορτζ Γουεά
Mια από τις πιο μεγάλες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες του πλανήτη. Ο τωρινός πρόεδρος της Λιβερίας, Τζορτζ Γουεά, υπήρξε ένας αξιομνημόνευτος παίκτης (Χρυσή Μπάλα το 1995). Το 2000 είχε ήδη ξεχωρίσει με τα επιτεύγματά του σε Παρί σεν Ζερμέν και Μίλαν, όταν αποφάσισε να αγωνιστεί για μερικούς μήνες στο Λονδίνο. Παρότι έπαιξε μόλις σε 11 ματς και σκόραρε πέντε τέρματα ως δανεικός από τους «ροσονέρι», ο Λιβεριανός βοήθησε τα «λιοντάρια» να κατακτήσουν το FA Cup του 2000.
Σαμουέλ Ετό
Τη μεγάλη καριέρα την έκανε με την Μπαρτσελόνα και την Ίντερ. Ωστόσο, ο Σαμουέλ Ετό, είχε ένα αξιοπρεπές πέρασμα από την Τσέλσι και ας τον φώναζαν «παππού». Έπειτα από το οικονομικό φιάσκο της Ανζί, αποφάσισε να επιστρέψει σε ανταγωνιστικό επίπεδο το καλοκαίρι του 2013 υπογράφοντας στην ομάδα του Ρομάν Αμπράμοβιτς.
Τσέλσι: Ο υπερπολύτιμος Γκέρεμι
Ένα από τα πολυεργαλεία της Τσέλσι και γι’αυτό κέρδισε αμέσως τη συμπάθεια τόσο του Κλαούντιο Ρανιέρι την περίοδο 2003-2004, όσο και εκείνη του Ζοσέ Μουρίνιο την επόμενη τριετία. Και τι θέση δεν έπαιξε ο Καμερουνέζος. Από δεξί και αριστερό εξτρέμ, σε κεντρικό και αμυντικό χαφ, αλλά και δεξί μπακ! Σίγουρα όχι από τους πιο… εμπορικούς Αφρικανούς, αλλά δεδομένα ο αγαπημένος των συμπαικτών του. Μια συνεισφορά που απέδωσε καρπούς με τον Γκέρεμι να κατακτά δύο πρωταθλήματα στους «μπλε». Ο Καμερουνέζος μάλιστα τίμησε με την παρουσία του και τα ελληνικά γήπεδα, καθώς φόρεσε τη φανέλα της ΑΕΛ τη σεζόν 2010-2011.
Μίκαελ Εσιέν
Ένας ακόμα που ήρθε στη χώρα μας προς τη δύση της καριέρας του ήταν και ο Μικαέλ Εσιέν για λογαριασμό του Παναθηναϊκού. Μπορεί στο «τριφύλλι» να πέρασε και να μην ακούμπησε, αλλά ο «βίσωνας» έκανε πράγματα και θαύματα στην Τσέλσι. Με πάνω από 250 εμφανίσεις εξελίχθηκε σε ένα από τα σύγχρονα σύμβολά των Λονδρέζων. Με την επιβλητική του παρουσία στον άξονα, ο Γκανέζος «κατάπινε» χιλιόμετρα μαρκάροντας τον οποιονδήποτε. Παράλληλα, μπορούσε πολύ εύκολα να απειλήσει με τα καλά του σουτ εκτός ή εντός περιοχής. Ένα ακόμα μέλος της ομάδας του Ντι Ματέο που σήκωσε το 2012 το Champions League.
Τσέλσι: Ο υποτιμημένος Τζον Όμπι Μίκελ
Μέχρι και το 2012 βρισκόταν στη σκιά του Εσιέν. Ο Τζον Όμπι Μίκελ θεωρείτο από πολλούς ως μια αρκετά πιο light έκδοση του Γκανέζου, κάτι που αντικατοπτρίστηκε και στο γήπεδο. Μετά τον δανεισμό του πρώτου στη Ρεάλ, ο Νιγηριανός βρήκε πρόσφορο έδαφος για να ανέβει επίπεδο. Εν μέρει το κατόρθωσε και το 2017, έπειτα από 11 χρόνια στην Τσέλσι, τα περισσότερα από κάθε άλλον Αφρικανό που φόρεσε τη φανέλα της, ακολούθησε τον δρόμο του μεταξιού για την Τιαντζίν Τζέντα έχοντας στις αποσκευές του μια πλειάδα τίτλων.
Bίκτορ Μόουζες
Ένας ακόμα Νιγηριανός που ξεχώρισε στην Τσέλσι ήταν ο Βίκτορ Μόουζες. Η πολύπαθη οικογενειακή του ζωή τον σημάδεψε, αλλά τον έκανε πιο δυνατό και του έδωσε κίνητρο για να κυνηγήσει τα όνειρά του. Από το 2012, ο Μόουζες έχει κατακτήσει Premier League και το Europa League με τους «μπλε», αλλά δεν έχει καταφέρει να ριζώσει στο κλαμπ, μιας και η διοίκηση τον έστελνε ως δανεικό σε αρκετές ομάδες (Λίβερπουλ, Στόουκ, Γουέστ Χαμ, Φενέρμπαρχτσε και φέτος Ίντερ). Σε κάθε περίπτωση, ένας τίμιος στρατιώτης που δίνει πάντα το 100% στο γήπεδο.
Μοχάμεντ Σαλάχ: Η χαμένη ευκαιρία
Μια περίπτωση για την οποία οι ιθύνοντες της Τσέλσι ακόμα χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο. Το 2013, έπειτα από μια απίθανη σεζόν με τη Βασιλεία, όπου έφτασε στους «4» του Europa League, ο Μοχάμεντ Σαλάχ είπε το «ναι» στην πρόταση των «μπλε». Αντί όμως να εκμεταλλευτούν τον Αιγύπτιο, το κοντέρ έγραψε μόλις 13 ματς σε δύο αγωνιστικές περιόδους και δύο ακόμα δανεισμούς σε Φιορεντίνα και Ρόμα. Με ενδιάμεση στάση τη Ρώμη, ο Σαλάχ υπέγραψε το 2017 στη Λίβερπουλ και τα υπόλοιπα τα έκρινε η ποδοσφαιρικη ιστορία. Ο Αφρικανός είναι πλέον ζωντανός θρύλος στους reds. Όσο για την Τσέλσι; Πάντα θα μνημονεύεται αυτή η χαμένη ευκαιρία που μόνη της πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων.