Ζακ ΛεΝτέι: Αγωνίζεται για τη φαμίλια του, τα ανοικτά γήπεδα της… κόλασης και τον Θεό!

«Ήταν δύσκολοι καιροί. Από παιδί, έγινα άνδρας. Τόσο γρήγορα. Ωρίμασα απότομα, γιατί έτσι έπρεπε…. Έπρεπε να γίνω η πατρική φιγούρα που έλειπε από το σπίτι μου. Η μητέρα μου φρόντισε να μη λείπει τίποτα από εμένα και τον αδερφό. Δύο μεγάλα παιδιά…».

Άστους να λένε πως η ζωή είναι μόνο (για το) μπάσκετ. Είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Και το μπάσκετμπολ μπορεί να περιμένει… Για τον Ζακ ΛεΝτέι η αναμονή κράτησε έξι χρόνια. Έπειτα διέθετε πτυχές. Κάποιες αφορούσαν τον βίο του. Άλλες διέθεταν κοινωνικό χαρακτήρα.

Όλες διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα του. Ο Αμερικανός σέντερ του Ολυμπιακού αποκάλυψε την ιστορία της ζωής του. Και ιδού…

Στην ηλικία των έξι άγγιξε την πορτοκαλί μπάλα για πρώτη φορά. Την πορτοκαλί και στρογγυλή μπάλα. Γιατί στα χέρια του υπήρχε και μία άλλη. Διαφορετικού σχήματος. Εκείνη που μοιάζει με πεπόνι.

Βλέπετε, μεγάλωσε στο Τέξας. Μία πολιτεία που λατρεύει να παίζει αμερικάνικο ράγκμπι. Και έχει το δικό της καμάρι: του Ντάλας Κάουμποϊς.

Ο μεγάλος γιος της φαμίλιας ΛεΝτέι… παραστράτησε. «Άρχισα να παίζω μπάσκετ όταν ήμουν 6 ετών. Ο θείος μου ήταν εκείνος που μου έδειξε το άθλημα. Μέχρι τότε γνώριζα το αμερικάνικο φούτμπολ. Στο Τέξας το μπάσκετ είναι το Νο2. Και για ένα διάστημα έπαιζα και τα δύο αθλήματα. Μέχρι που το ύψος μου, με καθοδήγησε στο μπάσκετ», εξήγησε στο Sportime.gr ο Αμερικανός σέντερ του Ολυμπιακού.

Στην Ελλάδα τα ονομάζουμε… μονά. Στην Αμερική τα λένε «pick up games». Τα παιχνίδια, δηλαδή, όπου γίνονται επιλογές. Εσύ παίζεις μαζί μου, εσύ όχι. Ο ΛεΝτέι θα έπρεπε να επιλέγεται πρώτος, λόγω ύψους. Και τελευταίος λόγω ηλικίας. Διαβάστε και θα καταλάβετε τι συνέβαινε σε αυτά τα… μονά βγαλμένα από την «κόλαση»: «Ο θείος μου με πήγαινε στο πάρκο και εκεί έπαιζα με άλλους. Εγώ ήμουν παιδί, 13 ή 14 ετών. Και εκείνοι άνδρες, στα 24 ή στα 25! Ήταν σκληροί απέναντί μου. Ήταν δύσκολα. Αλλά έμαθα από αυτό. Μου έδειξαν πως να είμαι και εγώ σκληρός, έτσι ώστε να μπορώ να επιβιώνω στο παιχνίδι. Το έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, αλλά αυτή η… μέθοδος με βοήθησε στον τρόπο παιχνιδιού μου και με βοήθησε να εξελίξω διάφορα πράγματα».

H οικογένεια και ο Θεός

Η απουσία της πατρικής φιγούρας στο σπιτικό του Ζακ ΛεΝτέι έφεραν τον ίδιο, ως το μεγαλύτερο παιδί, στη θέση του… μπαμπά. Άγαρμπα. Σχεδόν καταναγκαστικά. Όμως ο Αμερικανός δε σάστισε. Ενστερνίστηκε τη διαδικασία και μέσα από αυτή έμαθε την εργασιακή ηθική που διατηρεί μέχρι σήμερα.

«Η οικογένειά μου είναι το κίνητρό μου. Κάνω τα πάντα για την οικογένειά μου. Και για τον Θεό πρώτα. Χρησιμοποιώ την πλατφόρμα του για όλα τα σωστά πράγματα και φροντίζω να γίνω η Δική του επέκταση. Μέσα από το μπάσκετ θέλω να βοηθάω τον παππού και τη γιαγιά μου, τη μητέρα μου και όσους με βοήθησαν στη ζωή μου».

Η ιεροστελεστία της μπαντάνας

Θα έχετε προσέξει πως ο ΛεΝτέι φοράει μία μπαντάνα στο κεφάλι του. Όχι το συνηθισμένο μέγεθος, αλλά ένα μεγαλύτερο. «Μου αρέσουν οι μεγάλες, αισθάνομαι καλά με αυτές. Το ξεκίνησα στο κολέγιο, με τις μικρότερες. Όταν πήγα στο Ισραήλ βρήκα μία μεγαλύτερη. Και όταν επέστρεψα στις Ηνωμένες Πολιτείες βρήκα μία και εκεί και την πήρα. Έτσι έφερα μία και μαζί μου τώρα», μας εξήγησε. Στο ερώτημα αν η μπαντάνα… χαθεί, ο ίδιος τι θα κάνει, ιδού τι μας αποκρίθηκε: «Θα πρέπει να βρω μία. Την έχω συνηθίσει…».

Από τη μόνιμη θέση του… αουτσάιντερ

Δεν είναι η πρώτη φορά. Πιθανότατα ούτε η τελευταία. Στο άκουσμα της απόκτησής του, πολλοί φίλοι του Ολυμπιακού θα… μουρμούρισαν «ποιός;».

Το έχει ακούσει ξανά. Στα ανοικτά γήπεδα. Στο κολέγιο. Στο Ισραήλ. Στο τέλος όλοι γνώριζαν το όνομά του. Και την ποιότητά του.

«Είναι κάτι που… κουβαλάω όλη τη ζωή μου. Ποτέ δεν έχω θεωρηθεί από πριν άξιος. Έχω συνηθίσει. Δουλεύω πιο σκληρά και θέλω να είμαι νικητής. Αυτές τις αρετές φέρνω μαζί μου. Όπου και αν πηγαίνω αυτό το κίνητρο με βοηθάει να είμαι νικητής.

Πολλοί αθλητές αισθάνονται πως όλα κινούνται γύρω τους. Δεν είναι έτσι με εμένα. Με ενδιαφέρει να κάνω ό,τι μπορώ για την ομάδα, για τους συμπαίκτες μου, το τεχνικό επιτελείο, τους φροντιστές. Όλους! Να βοηθάω την ομάδα μου να κερδίζει και να έχω καλή συμπεριφορά. Αυτό κρατάει το μυαλό μου σε ισορροπία».

Τα σχολεία και η μητρική παρέμβαση

Για την αναζήτηση του ικανοποιητικού, ο πιτσιρικάς Ζακ άλλαξε κάμποσα σχολεία. Ο ίδιος εξηγεί πως ήταν και θέμα πολιτικής. Όχι δικής του, αλλά εκείνης που εφαρμόζεται στο μπάσκετ. Και δεν έχει αγωνιστικά κριτήρια.

«Η μητέρα μου με βοήθησε πολύ στην καριέρα μου. Πιστεύω πως πρέπει να παίζεις για προπονητές που σε πιστεύουν, πρέπει να παίζεις για ανθρώπους που εκτιμούν τη σκληρή δουλειά σου και θα είναι δίκαιη απέναντί σου. Μέχρι να το βρω, άλλαξα αρκετά σχολεία.

Και είχα αρκετούς καλούς προπονητές, στους οποίους είχα τη δυνατότητα να δείξω τι αξίζω».

Το… ευρωπαϊκό μοντέλο

Το NBA δεν άνοιξε την αγκάλη του. Ο Ζακ ΛεΝτέι δεν το σκέφτηκε πολύ. Ακολούθησε ένα τρανό παράδειγμα. «Είδα τις επιλογές μου. Να πάω κάπου και να μπορέσω να ανταμειφθώ. Ήταν το Ισραήλ ή η Αναπτυξιακή Λίγκα του NBA, με λιγοστά χρήματα. Αποφάσισα να πάω στο Ισραήλ. Έμενα παραπάνω και δούλευα στο γυμναστήριο, κάτι που δεν ξέρω αν θα είχα την ευκαιρία να κάνω στις ΗΠΑ. Είμαι εδώ για να κερδίσω πρωταθλήματα, να κάνω τα πάντα για τους στόχους μου».

Κάθε σεζόν, ο Ζακ ΛεΝτέι ανεβαίνει ένα σκαλοπάτι. Στην αρχή ήταν εκείνα του πάρκου που τον πήγαινε ο θείος του. Μετά ήταν η σειρά εκείνων που οδηγούν στο γήπεδο του Βιρτζίνια Τεκ.

Τα βήματά του έγιναν πιο γοργά. Κανονικές δρασκελιές. Ισραήλ. Και τώρα Πειραιάς. Το επόμενο; Μόνο ο ίδιος το γνωρίζει…

[vc_row][vc_column width=”2/3″][td_block_14 custom_title=”SUNDAY’S FILES” tag_slug=”sunday-s-files” limit=”6″ tdc_css=””][/vc_column][vc_column width=”1/3″][td_block_7 custom_title=”SPORTMINUTE” category_id=”90″ limit=”7″][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][/vc_column][/vc_row]