Κυνηγώντας κορυφές!
Στην κορυφή του κόσμου. Με ένα άγγιγμα φτάνεις τα σύννεφα. Σαν πηδήξεις, θαρρείς πως μπορείς να αρπάξεις τον ήλιο στη χούφτα σου. Η Χριστίνα Φλαμπούρη ξέρει πως είναι το συναίσθημα. Δεν είναι εύκολο να το περιγράψει. Το ξέρουν μόνο όσοι το έχουν ζήσει.
Στην κορυφή του κόσμου. Με ένα άγγιγμα φτάνεις τα σύννεφα. Σαν πηδήξεις, θαρρείς πως μπορείς να αρπάξεις τον ήλιο στη χούφτα σου.
Η Χριστίνα Φλαμπούρη ξέρει πως είναι το συναίσθημα. Δεν είναι εύκολο να το περιγράψει. Το ξέρουν μόνο όσοι το έχουν ζήσει.
Απερίγραπτη χαρά. Πασπαλισμένη από γερές δόσεις ικανοποίησης. Και λίγα δάκρυα. Δεν είναι δα και ντροπή.
Όταν κάποια έχει καταφέρει να πατήσει στις επτά ψηλότερες κορυφές του κόσμου και μπορεί να το διηγηθεί, αισθάνεται σαν τη βασίλισσα ολάκερου του κόσμου!
Η Χριστίνα Φλαμπούρη είναι η πρώτη Ελληνίδα που το καταφέρνει. Ήταν η πρώτη που πάτησε το πόδι της στο Έβερεστ. Επτά κορυφές αργότερα (το περίφημο Seven Summits) η ίδια δηλώνει εκείνο το απλό κορίτσι από το Μπουρνάζι.
Που ακόμη μπορεί να αισθάνεται φόβο. Αλλά δεν φοβάται να το λέει. Και να κατακτά κορυφές. Όχι μόνο για την ίδια. Για την οικογένειά της, για τους φίλους της, για τις γυναίκες και για εκείνους που θα εμπνευστούν και θα κυνηγήσουν τις δικές τους κορυφές. Όποιες και αν είναι αυτές.
Το όρος Βίνσεν ήταν το τελευταίο που έφτασε στην κορυφή του. Το έβδομο και το πιο γλυκό. Μία βόλτα στην Ανταρκτική. Στο απέραντο λευκό του χιονιού.
Η Χριστίνα Φλαμπούρη μίλησε στο Sportime.gr για την περιπέτεια της Ανταρκτικής και όχι μόνο. Και αυτή είναι η ιστορία της μέσα από τα λόγια της.
«Πριν από έξι χρόνια έκανα μόνο ιστιοπλοΐα. Δεν είχα καμία αγάπη για τα βουνά και καμία σχέση με το υψόμετρο. Κατά τύχη, ένας ξάδερφος μου, με κάλεσε σε μία εκδρομή αναρρίχησης.
Πήγα. Και συνειδητοποίησα πόσο φοβιτσιάρα ήμουν. Από τα 30 άτομα της ομάδας, ήμουν η μοναδική που δεν κατάφερα να ολοκληρώσω τη διαδρομή. Όλα αυτά κάπου στη Χασιά…
Μολονότι υπήρχε ασφάλεια και ο κίνδυνος ανύπαρκτος, δεν προσπάθησα.
Αυτό με… έτρωγε. Γιατί δεν προσπάθησα; Γιατί ήμουν τόσο… κότα; Γιατί οι άλλοι και όχι εγώ; Και γιατί αφήνω έναν φόβο να με καταβάλλει;
Και άρχισα να το δουλεύω. Ο ξάδερφος μου με έγραψε σε 4 μαθήματα αναρρίχησης.
Κάπως έτσι φτάσαμε στο βουνό. Για να ξεπεράσω έναν… χαζό φόβο!
Ακόμη είμαι φοβιτσιάρα. Όχι μόνο στο ύψος. Αλλά το διαχειρίζομαι πια. Σε ένα ελληνικό βουνό θέλω τον χρόνο ου, να πάρω μία ανάσα και να κάνω αυτό που πρέπει. Δίπλα σε άλλους φαίνομαι φοβιτσιάρα.
Στην αρχή ντρεπόμουν να το λέω, παρόλα αυτά δεν με νοιάζει.
Είναι η πραγματικότητα. Το ότι το διαχειρίζομαι και ξεπερνώ τον εαυτό μου κάθε φορά, μου δίνει αυτοπεποίθηση. Παντού!
Σταμάτησα να το κρύβω γιατί είναι περίεργο να βλέπεις έναν ορειβάτη που έχει κάνει κάποια πράγματα , να κοντοστέκεται σε ένα άνοιγμα.
Οι τοπ ορειβάτες λένε ότι δεν έχουν την αίσθηση το φόβου. Εγώ το θεωρώ επικίνδυνο. Έχω το φόβο σε ένα… καλό επίπεδο και πάντα βάζω την ασφάλεια πρώτη.
Το πρώτο λάθος μου…
Υπάρχει μία στιγμή. Ένα σφάλμα. Αυτή που μου έχει μείνει. Στον Όλυμπο, στο πέρασμα του Γομαρόσταλου. Ήταν λίγο πριν το οροπέδιο και δεν φορούσα τα ειδικά παπούτσια με καρφιά (σ.σ.: κραμπόν). Θα πάω χωρίς, είπα, πήρα θάρρος, υποτίμησα το βουνό.
Σε ένα σημείο υπήρχε πάγος.
Δεν τον είδα και τα πόδια μου έφυγαν στο κενό! Κρατήθηκα από ένα σημείο και με βοήθησε ένας φίλος ορειβάτης. Αν δεν πιανόμουν θα έφευγα στο κενό.
Ήταν 100% δικό μου λάθος, πήρα… αέρα και δεν φοβήθηκα. Συνέβη πριν από 3 χρόνια και ήταν καλό που συνέβη. Πήρα αυτοπεποίθηση και δεν ακολούθησα τους κανόνες ασφαλείας.
Λένε πως καλός ορειβάτης είναι ο ζωντανός ορειβάτης.
Η τελευταία κορυφή και ο Νότιος Πόλος
Ήθελα να πάω στην Ανταρκτική. Ήξερα πως θα είναι η μοναδική ευκαιρία. Αλλά μαζί με την κορυφή ήθελα να φτάσω και στο Νότιο Πόλο.
Είναι σαν ένα παιδικό όνειρο να φτάσω στην άκρη του κόσμου. Στο τέλος του κόσμου!
Άρα ο συνδυασμός των 2 αποστολών έκανε αυτό το εγχείρημα το πιο ακριβό. Κοστίζει 90.000 ευρώ, ένα ποσό το οποίο με μία κανονική δουλειά δεν θα μπορούσα να το βρω.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ – Aνεβαίνοντας στο Έβερεστ…
Ήξερα πως αν το αφήσω τελευταίο και έχουν γίνει τα υπόλοιπα βουνά, στα οποία δεν είχαν ανέβει άλλες Ελληνίδες, θα μπορούσα να βρω χορηγούς.
Όσο για τον Νότιο Πόλο; Μου άρεσε που είδα τον επιστημονικό σταθμό. Υπήρχαν παντού όργανα που κάνουν μετρήσεις. Σημαιάκια για να μην παραβιάσουμε τον χώρο. Ήταν τόσο εντυπωσιακό.
Και μυστηριώδες. Δεν ξέρεις τι κάνουν, το χτίζεις με τη φαντασία σου. Μπορεί να υποθέσεις ότι αναζητούν ζωή σε άλλους πλανήτες, μέχρι ότι μετρούν τη θερμοκρασία.
Εκεί υπάρχει και η περίφημη γυάλινη μπάλα. Ο μαγνητικός πόλος. Και γύρω γύρω οι σημαίες των χωρών που έχουν δραστηριοποιηθεί στην Ανταρκτική.
Βρίσκομαι στο τέλος του κόσμου. Δε συνέχιζε. Ήταν σαν μία έρημος από χιόνι.
Η μοναχική πορεία σε ένα κατάλευκο τοπίο
Είμαστε καλυμμένοι στο πρόσωπο, άρα δεν μιλάς πολύ. Τις πρώτες ημέρες σκεφτόμουν τις δουλειές που είχαν αφήσει πίσω. Μετά ακολουθεί το απόλυτο κενό! Ούτε τη δουλειά έκανα δε θυμόμουν.
Στην αρχή ήταν το άγχος της καθημερινότητας. Μετά σκέφτηκα ότι δεν έχω φιξάρει καλά το έλκηθρό μου (το οποίο έσερνα η ίδια), γιατί κουβάλησα όλα μου τα πράγματα, κατσαρολικά, ρούχα, εξοπλισμό.
Υποτίμησα τη διαδρομή, νόμιζα ότι θα ήταν εύκολο, επειδή δεν υπήρχε υψόμετρο.
Όταν όμως ξεκινήσεις, πρέπει να το πάρεις απόφαση.
Μετά τόσες ώρες χωρίς να έχεις αρθρώσει μία κουβέντα, με το το βήμα να είναι… μονότονο, το μυαλό φεύγει.
Σκέφτομαι τους δικούς μου, τον φίλο μου, τους γονείς μου, αυτούς που αγαπώ και στέκονται δίπλα μου.
Άρχισα να χτίζω πράγματα που είχαν γίνει με τον φίλο μου ή με τους γονείς μου και δεν τα είχαν αντιληφθεί. Πόσο με βοήθησαν για να βρεθώ σε εκείνο το σημείο, εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή.
Στην απόλυτη μοναξιά σκέφτομαι τους δικούς μου, γιατί μπορεί να μην είμαι ο καλύτερος άνθρωπος λίγο πριν φύγω για κάθε αποστολή.
Όταν γυρίζω, ωστόσο, είναι η καλύτερη περίοδος με όλους.
Μου αρέσουν τα βουνά. Βλέποντας την κορυφή παίρνω δύναμη. Όταν πηγαίναμε στο Νότιο Πόλο, έβλεπα μόνο τον ορίζοντα, το… πουθενά, δεν ήξερα αν πηγαίνω απόλυτα στη σωστή κατεύθυνση. Μπορεί να μην έχω δει καν την πυξίδα μου ή να κρύωνα και να μην την έβγαλα.
Άρχισα να σκέφτομαι πως είναι μία καλή προπόνηση για το Βίνσον. “Μπορείς, μη χάσεις δυνάμεις, ο στόχος σου είναι να ολοκληρώσεις το Seven Summits”, έλεγα στον εαυτό μου.
Μετά το Νότιο Πόλο έκανα 11 χιλιόμετρα με ορειβατικά σκι και ένα αεροπλανάκι με μετέφερε σε ένα καμπ στην Ανταρκτική. Εκεί είχε… ανέσεις, ντουζ, καρέκλες, τραπέζια. Και καλές σκηνές. Σε όλη τη διαδρομή μας προς το Νότιο Πόλο, 8 ημέρες, μέναμε σε σκηνές και φυσικά ούτε κατά διάνοια δεν υπήρχαν ανέσεις.
Το Βίνσον έμοιαζε με το Ντενάλι στην Αλάσκα. Έχει κρύο, άφθονο χιόνι, αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν πόσο καθαρό βουνό ήταν. Υπήρχαν κανόνες για να μείνει έτσι.
Είχε άστατο καιρό. Τον χειρότερο απ’ όλα τα βουνά. Μία εβδομάδα είχα αποκλειστεί, μέχρι να με πάρει το αεροπλάνο για το καμπ του όρους. Είναι δύσκολο. Μπορεί να ανοίξει… παράθυρο και μέχρι να απογειωθεί ο πιλότος, να έχει κλείσει!
Ήταν η 7η κορυφή μου. Το Έβερεστ ήταν καλό… σχολείο. Με είχε μάθει τι πρέπει να κάνω για το σώμα μου.
Το Βίνσον έγινε δύσκολο λόγω των καιρικών συνθηκών.
Ο… πυρετός της κορυφής και το παραλίγο λάθος
Την ημέρα που πήγαμε για την κορυφή, ήμασταν δεμένοι στο ίδιο σχοινί. Μία ομάδα έξι ατόμων. Ο αέρας ήταν ισχυρός. Με κούναγε τόσο που δεν μπορούσα να πατήσω εκεί που ήθελα. Και με έσπρωχνε πίσω.
Ήμουν δυνατή, δεν κρύωνα. Και τα άκρα μου ήταν ζεστά.
Φτάνουμε μία ώρα από την κορυφή. Την έβλεπα. Όταν την αντικρίζεις, παίρνεις όλη τη δύναμη του κόσμου!
Και ενώ τη βλέπω, υπήρχαν άλλες ομάδες που άρχισαν να κατεβαίνουν λόγω του καιρού.
Λέω στο γκρουπ μου πως είμαστε μικρή ομάδα, μπορούμε.
Κανείς δεν συμφώνησε. Ένας κύριος διαμαρτυρήθηκε πως τα δάκτυλά του είχαν παγώσει.
Ήταν η πρώτη φορά που έχασα την ισορροπία. Ανάμεσα στο πάθος μου για την κορυφή και τη λογική.
Ο αέρας ανέβαινε, δυνάμωνε και εγώ δεν μπορούσα να το αντιληφθώ.
Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα να βγω από το σκοινί και να συνεχίσω μόνη. Το σκέφτηκα μόνο. Ευτυχώς που ήμουν μέλος της ομάδας, είχα «δεθεί» μαζί τους και με έπεισαν να κατέβω.
Ήταν δύσκολο στο μυαλό μου. Ήξερα ότι ο καιρός γα τις 4 επόμενες ημέρες ήταν χάλια και δεν θα μπορούσα να προσπαθήσω ξανά.
Για να βρω ξανά τα χρήματα, ένα παιδί από το Μπουρνάζι, δε θα γινόταν ξανά. Ένα πρότζεκτ που έτρεχα για 4 χρόνια δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ!
Ήταν δύσκολο, αλλά την πήρα.
Η ομάδα μας είχε μεγάλη διαφορετικότητα. Μία καλή αθλήτρια, αλλά όχι μαθημένη στο κρύο. Έναν κύριο, καλό αθλητή, αλλά πλέον 50 ετών. Το σώμα του τον άφησε. Έπαθε κρυοπαγήματα στα δάκτυλα, κόντεψε να τα χάσει!
Λειτούργησε αρνητικά η διαφορετικότητα.
Όταν κατέβηκα, όμως το κατάλαβα. Και αισθάνθηκα άσχημα. Επιχείρησα να πιέσω την ομάδα μου να το κάνει. Δεν προστάτευσα τους συναδέλφους μου ως η πιο έμπειρη.
Μόλις γυρίσαμε, στέλνω μήνυμα στον κολλητό μου: “Κατεβήκαμε, είμαι πολύ στεναχωρημένη”.
Μήπως να περιμένω; Έπρεπε να γυρίσω.
Όλο το βράδυ κατάστρωνε το εναλλακτικό σχέδιο. Δεν κοιμήθηκα. Ο αέρας κουνούσε τη σκηνή μου. Κάποια στιγμή, όμως, η σκηνή δεν κουνιόταν. Επειδή όλη την ώρα έχει ήλιο δεν μπορείς να καταλάβεις την ώρα. Αλλά αυτό δεν με ένοιαζε. Ο αέρας έχει σταματήσει.
Τους ξύπνησα όλους και τους είπα «ή τώρα ή ποτέ».
Και τα καταφέραμε γιατί ο κακός καιρός μας έπιασε όταν κατεβαίναμε πια.
Ο αέρας ήταν απίστευτος,. Αλλά από πίσω μας. Γυρίσαμε με ασφάλεια.
Άλλες ομάδες το παράτησαν, ενώ εμείς βρήκαμε αυτό το παράθυρο των 8-9 ωρών. Απίστευτο!
Το Seven Summits δεν ήταν στο μυαλό μου. Δεν ήξερα καν τι ήταν όταν αποφάσισα να πάω στο Ελμπρούς.
Όταν είδα την κορυφή πήρα ώθηση, ένιωθα ότι είχα κάνει το δυσκολότερο πράγμα στο κόσμο. Ήμουν κουρασμένη και άρχισα να δακρύζω μέσα από τη μάσκα μου!
Δεν καταλάβαινα γιατί έκλαιγα.
Το 7 στα 7 έγινε πρώτη φορά από μία Ελληνίδα ορειβάτισσα. Το έχουν κάνει περίπου 70 γυναίκες στον κόσμο. Και μόνο ένας Έλληνας, ανάμεσα σε τόσους έμπειρους και καλούς ορειβάτες.
Μετά από 4 χρόνια ολοκλήρωνα ένα άπιαστο όνειρο.
Που μοιάζει με ιεροσυλία, γιατί είμαι νέα στην ορειβασία. Ήταν απίστευτη χαρά και ολοκλήρωση.
Με ρωτάνε πως ένιωσα. Δεν υπάρχουν λόγια. Ήταν σαν να πετάγονται πυροτεχνήματα. Σα να βάφεται ο ουρανός. Ένα όνειρο που είναι πραγματικότητα.
Στην αρχή οι δικοί μου δεν είχαν αντιληφθεί τι ήθελα να κάνω. Δεν ανησυχούσαν τόσο. Το μεγάλο ζήτημα ήταν πριν από το Έβερεστ. Όταν το είπα στο αγόρι μου, με τρόλαρε. Μου είπε να του φέρω έναν καφέ!
Ο μπαμπάς μου, μου είπε αν θέλω να τον στείλω στο νοσοκομείο.
Τους είπα ότι με κάνει χαρούμενη και να μπορώ να κάνω και αυτούς χαρούμενους, θα πρέπει να το κάνω.
Έτσι θα μπορούσα να τους δώσω ενέργεια και αγάπη πίσω.
Ο μπαμπάς μου τώρα μου είπε ότι είναι ευγνώμων που το έκανα και αν το ξεκινούσα τώρα δεν θα έφερνε αρνήσεις.
Το ήξεραν ότι θα γίνει. Δεν υπήρχε… διαπραγμάτευση. Έπρεπε να τελειώσει για να ηρεμήσω. Είχα δουλέψει τον τρόπο για να τους ηρεμήσω. Ήταν ένα βουνό που δεν είχε θανάτους εδώ και πολλά χρόνια. Και λόγω του κρύου, δεν έχει χιονοστιβάδες.
Χώρια την εμπειρία μου πια.
Το θέμα ήταν με το Έβερεστ. Το ξέρουν όλοι. Έχει συνδεθεί με άσχημα γεγονότα. Κυρίως από τις ταινίες.
Πολλοί θέλουν να πάνε στο Έβερεστ. Υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας που αλλού δεν τις βρίσκεις. Υπάρχει, για παράδειγμα, ένα ελικόπτερο, το οποίο μπορεί να έρθει σε ένα συγκεκριμένο σημείο σε 10 λεπτά.
Στην Αλάσκα, στο Ντενάλι δεν υπήρχε αυτό. Ό,τι και αν είχα πάθει, θα έπρεπε να περπατήσω μέχρι ένα σημείο, όπου μπορεί να προσεγγίσει ένα ελικόπτερο.
Πάνω από τα 8.000 μέτρα κάτι αν πάει στραβά, μπορεί να είναι μοιραίο. Στα πιο χαμηλά μπορείς να γυρίσεις.
Πριν από κάθε αποστολή υπάρχει διάβασμα. Τι πρέπει να κάνεις, τι να προσέξεις. Χρειάζεται μια εταιρία για υποστήριξη. Ο οδηγός σου ξέρει τον καιρό.
Στην τελευταία κορυφή ο οδηγός μου ήταν ένας Αμερικανός. Αυτή είναι η δουλειά του.
Κάθε κορυφή και μία ιστορία
Ελμπρούς (Ευρώπη)
Θυμάμαι να φοράω πολλά ρούχα. Ήμουν αρχάρια. Αυτό γύρισε μπούμερανγκ, ίδρωνα σε κάθε βήμα. Πως μπορείς να δυσκολευτείς με κάτι τόσο απλό…
Όταν πλησίασα στην κορυφή, ένιωσα κάτι να με τραβάει. Σαν μαγνήτης. Ήταν η πρώτη κορυφή μου.
Κιλιμάντζαρο (Αφρική)
Είχα πάει μαζί με δύο φίλους, τον Μάκη και τη Σοφία.
Κανείς τους δεν ήταν ορειβάτης. Ήταν δύο δυνατοί αθλητές.
Μόνο που ο Μάκης έπαθε τη νόσο του υψομέτρου.
Εγώ είχα 90% οξυγόνο και ο Μάκης 63%! Κάτω από 70% πρέπει να γυρίσεις πίσω.
Είχα άγχος να κάνω τα πάντα για να γυρίσει ασφαλής. Κάποια στιγμή κοιμηθήκαμε και όταν ξυπνήσαμε ο Μάκης ήταν καλύτερα. Αλλά στην πορεία ένιωσε υπνηλία. Κακό δείγμα. Τον κρατούσαμε για να μπορέσει να μετακινηθεί.
Είχα άγχος, ένιωθα υπεύθυνη για τους φίλους μου. Και τύψεις. Ήταν δύσκολα.
Κάποια στιγμή του έδωσα να πιει τσάι. Τον πήρε ο ύπνος, το καυτό τσάι έπεσε πάνω του και ξύπνησε! Από εκεί και μετά λειτουργούσε!!!
Στην κορυφή αρχίσαμε να χοροπηδάμε και να τραγουδάμε ένα σύνθημα που είχαμε σκαρώσει, λόγω του ποδοσφαιρόφιλου Μάκη.
Δεν είχαμε οξυγόνο. Πριν λίγο πηγαίναμε αργά και προσεκτικά και η χαρά της κορυφής μας έκανε να τα ξεχάσουμε όλα.
Πόσο δυνατό είναι το ανθρώπινο μυαλό;
Ντενάλι (Β.Αμερική)
Μου έχει μείνει το τοπίο. Ήταν σαν ψεύτικο.
Σαν σκηνικό για ταινία. Ένα τεράστιο ποτάμι από πάγο. Βουναλάκια με έντονο καφέ.
Μου θύμισε τους πίνακες που έκανε ο Μπομπ Ρος!
Κάρστενς (Ωκεανία)
Εκεί έκλεψε την παράσταση ο πολιτισμός στη βάση του βουνού. Υπήρχαν φυλές που δεν έχουν δει αυτό που εμείς ονομάζουμε πολιτισμό. Δεν κατάφερα να μπω βαθιά στη ζούγκλα, αλλά είδα κατοίκους που ζουν σε σπίτια από πηλό, άνδρες που φορούσαν κολοκύθες για να κρύψουν τα γεννητικά του όργανα.
Μόλις είδα έναν ντόπιο, επιχείρησαν να επικοινωνήσω μαζί του. Χωρίς να μιλάμε κοινή γλώσσα. Ήξερα πως αυτοί φορούσαν έχουν κόκαλα στη μύτη τους.
Αυτό τον ρώτησα, γιατί παρατήρησα πως δεν είχε. Με τα νοήματα το κατάλαβε. Πήγε στο κατάλυμά του και γύρισε με το κόκκαλο, το φόρεσε και μου το έδειξα! Ένιωσα τόσο τυχερή, λες και ήμουν μέσα σε ένα ντοκιμαντέρ του National Geographic.
Αυτό είναι το μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης. Ήταν σαν να ζούσαμε σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους, κανείς δε μιλούσε τη γλώσσα του άλλου και όμως… Τα… βρήκαμε και κάναμε και χαβαλέ.
Ανονκάγουα (Ν.Αμερική)
Είχα ήδη στο μυαλό μου το Έβερεστ. Ο φίλος μου είναι αθλητής και ιστιοπλόος. Αποφάσισε να μου κάνει δώρο γενεθλίων αυτήν την κορυφή. Να είμαστε μαζί. Η χαρά ήταν διπλή.
Όταν το κάνεις με κάποιον που αγαπάς, η χαρά και η ικανοποίηση διπλασιάζονται.
Ετοιμαζόμουν για το Έβερεστ και ήξερα ότι θα φτάσω στην κορυφή. Είχα τον άνθρωπο μου μαζί. Πριν την κορυφή ήταν τόσο κουρασμένος, σκέφτηκα ότι αν δεν με χωρίσει τώρα, δεν θα το κάνει ποτέ.
Δεν το έκανε. Αλλά μου είπε ότι δεν θα έρθει ξανά μαζί μου!
Έβερεστ (Ασία)
Δεν θα ξεχάσω τη χαρά μου όταν έφτασα στα 8.848 μέτρα!
Λίγο πριν την κορυφή είχε παγώσει η μάσκα μου. Ζήτησα μία από άλλους ορειβάτες. Μου την έδωσαν. Μετά έχασα την όραση από το ένα μάτι μου. Είχε παγώσει και δεν έβλεπα χρώματα.
Ήμουν προετοιμασμένη και δυνατή. Είχα βάλει κάτω το κεφάλι και πήγαινα. Βήμα ανάσα, βήμα ανάσα… Σηκώνω το κεφάλι μου και είμαι στην κορυφή του κόσμου!
Και εκείνη τη στιγμή περνάει από το μυαλό μου όλη η ελληνική ορειβατική ιστορία. Ο πρώτος Έλληνας που βρέθηκε εκεί ήταν το 1999. Ο Κωνσταντίνος Νιάρχος.
Ελληνίδες προσπάθησαν και δεν τα κατάφεραν. Δεν θέλω να δηλώσω φεμινίστρια με την έντονη έννοια της λέξης. Αλλά με ενοχλούσε που δεν είχε γίνει αυτό. Υπάρχουν εξαιρετικές Ελληνίδες ορειβάτισσες.
Είχα την τιμή να το κάνω εγώ. Ένιωσα δέος, χαρά. Πήγε να φύγει ένα δάκρυ… Και αμέσως είπα στον εαυτό μου “Χριστίνα δεν έχεις την πολυτέλεια γι΄αυτό. Βγάλε τη φωτογραφία σου σου και γύρνα”.
Μετά από έξι ώρες ανέβηκε μία ακόμη Ελληνίδα και την επομένη μία ακόμη!
Τρεις Ελληνίδες σχεδόν σε μία ημέρα. Και αν όλα πάνε καλά, θα έχουμε και φέτος γυναίκα στην κορυφή του Έβερεστ.
Ήθελα να χαλάσω τα στερεότυπα που έχουν δημιουργήσει οι ίδιες οι γυναίκες. Δεν σκοπεύω να συγκριθώ με έναν άνδρα.
Εμείς όμως στα 30 μας σκεφτόμαστε, “δεν έχω παντρευτεί», “δεν έχω παιδιά”, “δεν έχω καριέρα”.
Όλα τα στερεότυπα με νευρίαζαν. Έβγαινε μία δύναμη από μέσα μου. Όταν έλεγα ότι θα πάω στο Έβερεστ, με κοιτούσαν και μου απαντούσαν, «εσύ;».
Ακόμη και όταν ήμουν στην αποστολή για το Έβερεστ, μου έλεγαν πως μάλλον πάω μέχρι το base camp. Και τους αποκρινόμουν πως πάω στην κορυφή.
Επειδή έβλεπαν μία μικροκαμωμένη νέα κοπέλα, θεωρούσαν πως ήμουν μέχρι εκεί.
Με στεναχωρούσε όταν μου το έλεγαν. Πλέον δεν με ενοχλεί. Μου αρέσει! Προσπαθώ να διαλύσω τα στερεότυπα που μπορεί να μας έχει δημιουργήσει η οικογένεια και η κοινωνία.
Έχω μία κανονική δουλειά στην Παπαστράτος. Φοράω κάθε μέρα τακούνια, βάφομαι, είμαι κορίτσι και δεν θέλω να χάσω τίποτα. Ακόμη και όταν είμαι στο βουνό!
Όταν είχαν έρθει οι φίλοι μου να με υποδεχτούν μετά το Έβερεστ και το Βίνσον, με είδαν βαμμένη και μου έκαναν πλάκα ότι είχα πάει για καφέ στο Κολωνάκι.
Για να τα τα καταφέρω με βοήθησαν πολλοί άνθρωποι. Από τους φίλους μου που έκαναν προπόνηση κάθε μέρα. Κάθε μέρα και ένας διαφορετικός, γιατί δεν μπορούσαν σε καθημερινή βάση.
Και στους χορηγούς μου.
Τη Nivea που λέει ότι είναι πάντα δίπλα σου για εσένα. Το έκανε.
Με βοήθησαν να κατακτήσω το όνειρό μου.
Η Mapei, η οποία υποστηρίζει νέους αθλητές.
Η Cardlink, που το λογότυπό της αναφέρει να ονειρευτείς μεγάλα. Είχαμε το ίδιο όνειρο.
Και η North Face που μας ζητάει να μην σταματήσουμε την εξερεύνηση. Μαζί τους το έκανα πραγματικότητα.
Όλη αυτή την ενέργεια από τις εταιρίες και τους φίλους μου είμαι υποχρεωμένη να τη γυρίσω. Έχω χρέος να το κάνω.
Με κάποιο τρόπο θα το κάνω. Μέσα από τις ομιλίες που κάνω σε σχολεία και σε πανεπιστήμια.
Θέλω να μοιραστώ την ιστορία μου. Αν καταφέρω να σηκώσω 2-3 ανθρώπους από τον καναπέ τους για να κυνηγήσουν τη δική τους κορυφή, τότε θα είμαι πραγματικά περήφανη».
Κάντε follow στο Sportime
Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook
Ακολουθήστε το Sportime στο Instagram
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
