Από το ελληνικό βόλεϊ έχουν περάσει πολλά μεγάλα ονόματα ανά διαστήματα. Από τα κορυφαία την τελευταία δεκαετία, είναι αναμφίβολα και αυτό του Μάρκους Μπέμε.
Ο Γερμανός κεντρικός έχει καταφέρει με την εθνική του ομάδα να πάρει δύο μετάλλια (χάλκινο στο παγκόσμιο του 2014 και αργυρό στο Ευρωπαϊκό του 2017) και μάλιστα και στις δύο διοργανώσεις είχε αναδειχθεί κορυφαίος κεντρικός.
Πέρυσι ήρθε στον Ολυμπιακό ως η μεγάλη μεταγραφή του συλλόγου και με τις εμφανίσεις του δικαίωσε τις προσδοκίες. Μάλιστα ο ίδιος ήταν τόσο εκστασιασμένος από τις συνθήκες που βρήκε στην ομάδα, αλλά και τον κόσμο, που με το που τελείωσε ο τρίτος τελικός του περσινού πρωταθλήματος κόντρα στον ΠΑΟΚ, έλεγε στο Sportime πως θέλει σαν τρελός να μείνει στην ομάδα.
Έτσι και έγινε και ο δίμετρος άσος του Ολυμπιακού, θα κοσμεί και φέτος το ταλαιπωρημένο ελληνικό πρωτάθλημα.
Ο Βερολινέζος κεντρικός άνοιξε την καρδιά του στο Sportime και μίλησε τόσο για τους φετινούς στόχους της ομάδας, για τους προσωπικούς του στόχους στην Εθνική, αλλά και για την ζωή στην Ελλάδα, την σύγκριση με την Γερμανική κουλτούρα και το… τείχος του Βερολίνου.
«Θέλω ξανά τελικό στην Ευρώπη»
- Από την πρώτη στιγμή που τελείωσε το περσινό πρωτάθλημα, δήλωνες πως ήθελες να μείνεις και του χρόνου. Τι ήταν αυτό που σε κέρδισε;
- Προφανώς πολλοί αθλητές του επιπέδου μας, ψάχνουμε να αγωνιζόμαστε στις κατάλληλες συνθήκες και με ένα καλό συμβόλαιο. Μετά μετράει πολύ και η χώρα και το μέρος που μένουμε. Ειδικά το τελευταίο παίζει σημαντικό ρόλο και αν υπάρχουν κάποια μικρά μειονεκτήματα στο συμβόλαιο, το αντισταθμίζει. Ο Ολυμπιακός και η Ελλάδα αυτή τη στιγμή μου προσφέρουν αυτά που θέλω και αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο. Το περιβάλλον είναι εξαιρετικό.
- Με τρεις τελικούς και δύο κερδισμένους, τι περιμένεις από την νέα σεζόν που αρχίζει;
- Έμεινα στην ομάδα για έναν ακόμη λόγο. Γιατί ήθελα να πετύχω ακόμη περισσότερα πράγματα. Τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη. Στην Ευρώπη παίζουμε σε πιο δύσκολη διοργάνωση σε σχέση με πέρυσι, το CEV Cup, αλλά θέλω να φτάσουμε ξανά στον τελικό και αν το πετύχουμε, θα είμαι ευτυχισμένος.
- Έχετε κάνει κουβέντα για τους στόχους στην ομάδα φέτος;
- Δεν έχουμε μιλήσει ακόμη, αλλά θα γίνει σύντομα αυτό. Αναμφίβολα Νο1 στόχος είναι το πρωτάθλημα. Αυτό ήταν και πέρυσι γιατί είχαμε καιρό να το κερδίσουμε. Μετά το κύπελλο και το Λιγκ Καπ. Είναι ένα καλό μπόνους αν τα κατακτήσουμε. Νομίζω ότι και η υπόλοιπη ομάδα όπως και εγώ, θέλει να φτάσει στην Ευρώπη ως τον τελικό. Αλλά αυτή τη φορά να τον κερδίσουμε κιόλας. Όχι ότι δεν είναι επιτυχία το να φτάσεις εκεί. Ίσα ίσα που φέτος είναι πολύ πιο δύσκολος ο θεσμός.
«Άλλος κόσμος στις κερκίδες»
Ο Μάρκους Μπέμε είχε χαρακτηρίσει «τρελούς», με την καλή έννοια φυσικά, τους οπαδούς του Ολυμπιακού. Θυμήθηκε τον κόσμο και έκανε και τις συγκρίσεις με την αθλητική κουλτούρα της Γερμανίας, λέγοντας πως εδώ ο κόσμος στηρίζει τα κλαμπ, ενώ στην Γερμανία πάει κυρίως για το σπορ.
- Πως σου φάνηκε ο κόσμος στον τελικό του Τσάλεντζ Καπ στο ΣΕΦ; Έχεις παίξει σε παρόμοιο κλίμα;
- Από πλευράς αριθμού έχω παίξει σίγουρα σε περισσότερο κόσμο. Αλλά από πλευράς ατμόσφαιρας αυτό που έζησα ήταν μοναδικό. Δεν περίμενα να συναντήσω τέτοια ατμόσφαιρα στο βόλεϊ στην Ελλάδα. Συνήθως έχουμε στα ματς 3-4 χιλιάδες, αλλά στον τελικό ήταν φίλοι της ομάδας από το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ… Ήρθε κόσμος που στηρίζει το κλαμπ, κάτι που για έναν Γερμανό είναι διαφορετικό και πρωτόγνωρο.
- Πως είναι ο οπαδός της Γερμανίας δηλαδή;
- Είναι διαφορετικά τα πράγματα. Ο κόσμος στηρίζει μια ομάδα σε ένα συγκεκριμένο άθλημα. Για παράδειγμα μια ομάδα στο Βερολίνο έχει τον δικό της κόσμο στο ποδόσφαιρο, τον δικό της στο μπάσκετ, στο βόλεϊ κ.οκ. Είναι διαφορετικός κόσμος. Πολλές φορές κάποιοι, κυρίως ηλικιωμένοι, πάνε στο βόλεϊ για παράδειγμα γιατί υπάρχει κάποιος παίκτης που θαυμάζουν και ακολουθούν την ομάδα του.
«Η Ελλάδα έχει μεγάλες προοπτικές»
Ο κεντρικός του Ολυμπιακού, κατάφερε φέτος το καλοκαίρι να πάρει μια μικρή γεύση από Ελλάδα. Μίλησε για τον κόσμο, για τα πράγματα που του αρέσουν και τον ενοχλούν. Και τόνισε πως είμαστε μια χώρα με μεγάλες προοπτικές που πρέπει να εκμεταλλευτούμε.
«Το καλοκαίρι κατάφερα να γυρίσω λίγο την Αθήνα. Πήγα στην Ακρόπολη και σε μερικά μουσεία γιατί στην διάρκεια της σεζόν δεν υπήρχε χρόνος. Μόνος βέβαια δεν ήθελα να πάω, οπότε έφερα δικούς μου ανθρώπους και πήγαμε παρέα. Σε νησιά πέρα από τα κοντινά που πήγα για μια δυο μερες, δεν είχα την τύχη. Έχει πολλά πράγματα η Αθήνα και η Ελλάδα να απολαύσεις. Ο καφές είναι υπέροχος. Το μόνο που με τρελαίνει είναι ο τρόπος που παρκάρετε και ότι ακόμη και στος 20 βαθμούς φοράτε ζακέτες!», είπε χαρακτηριστικά και συνέχισε:
«Ο καιρός είναι υπέροχος ακόμη και όταν έχει 15-20 βαθμούς. Προτιμώ και τότε τα καλοκαιρινά. Στη Γερμανία με τέτοιες θερμοκρασίες, συνήθως έχουμε βροχές».
- Τι σου έχει κάνει εντύπωση από την Αθήνα;
- Από την εμπειρία μου, δε μπορείς να πεις την γνώμη σου για έναν λαό όταν μένεις σε μια μεγάλη πόλη. Πολύ απλά γιατί στην Αθήνα για παράδειγμα, όπως και στο Βερολίνο, θα συναντήσεις διαφορετικούς κόσμους σε κάθε γωνιά. Για παράδειγμα στα βόρεια και στα νότια ζεις πιο άνετα και έχεις τα πάντα στα πόδια σου, ενώ σε άλλες περιοχές βλέπεις φτώχεια, ή εγκαταλελειμμένους χώρους όπως για παράδειγμα οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις στο Ελληνικό (σ.σ.: παλιός αερολιμένας). Αυτό για την δική μου κουλτούρα είναι εξωπραγματικό. Τρελό. Υπάρχουν προοπτικές για μεγάλα πράγματα ώστε να αναπτυχθεί η χώρα σας και δεν το εκμεταλλεύεστε. Ο κόσμος πάντως είναι ευγενικός και γενικά είμαι εντυπωσιασμένος από τους Έλληνες που έχω συναντήσει.
- Στο Βερολίνο είναι παρόμοια η κατάσταση;
- Ο κόσμος του Βερολίνου είναι διαφορετικός σε σχέση με την υπόλοιπη Γερμανία. Απλά γιατί τα τελευταία 20 χρόνια έχει αλλάξει η πόλη και έχουμε ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες. Οι γηγενείς μένουν νοτιοδυτικά σε καλές περιοχές και δεν πάνε ποτέ να μείνουν στα ανατολικά. Από την μεριά τους έχουν άνετα σπίτια, άπλα. Στην ανατολική πλευρά βλέπεις πολυκατοικίες και παλιά σπίτια. Αλλά κι εκεί ο κόσμος δεν θέλει να φύγει και να πάει στην άλλη μεριά.
Όλοι με μια Polaroid στην πτώση του τείχους
Σε εκείνο το σημείο η κουβέντα πήγε στην πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Ο Μπέμε ήταν μόλις πέντε χρονών, αλλά κράτησε αναμνήσεις με έναν τρόπο που κράτησαν και οι υπόλοιποι Γερμανοί…
«Η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι πολλά. Τότε δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα. Μόνο με μια polaroid ήμασταν όλοι στα χέρια. Όποιος είχε μερικά χρήματα παραπάνω, είχε και μια βιντεοκάμερα. Θυμάμαι βγάλαμε πολλές φωτογραφίες. Όλες ασπρόμαυρες. Δεν πήγαμε στο τείχος, αλλά ο κόσμος είχε βγει στους δρόμους. Ακόμη κι εκείνη την περίοδο όμως ήταν ακόμη φοβισμένος. Προτιμούσαν να μείνουν στο σπίτι μη τυχόν και συμβεί κάτι. Μιλάμε πως ήταν δύο διαφορετικοί κόσμοι στην ίδια πόλη. Ήταν περίεργο διάστημα, αλλά είναι εκπληκτικό να μεγαλώνεις εκείνη την εποχή και στην πορεία να συνειδητοποιείς τι είχε συμβεί για τον λαό μας».
Ο φετινός Ολυμπιακός και η εθνική Γερμανίας
- Πέρυσι εντός συνόρων χάσατε μόνο ένα ματς με τον ΠΑΟΚ στο κύπελλο. Πόσο μέτρησε εκείνη η ήττα για σας;
- Δεν ήμασταν και στην καλύτερη αγωνιστική κατάσταση εκείνο το διάστημα και είχαν γίνει και διάφορα πριν την έναρξη του αγώνα. όμως θα έχεις και κακές ημέρες. Για μένα δεν άλλαξε κάτι. Πήραμε το πρωτάθλημα αήττητοι και αυτός ήταν ο βασικός μας στόχος.
- Φέτος έχει δυναμώσει η ομάδα σας, αλλά το ίδιο και οι υπόλοιπες…
- Ισχύει. Αλλά η γνώμη μου είναι πως τον πρώτο λόγο θα τον έχουμε εμείς. Πήραμε παίκτες που γνωρίζουν την ομάδα από παλιά όπως ο Φράγκος, αλλά και τον Σμιτ που τον ξέρω από τις εθνικές ομάδες που τον έχω βρει αντίπαλο και είναι σπουδαίος παίκτης. Η χημεία υπάρχει και μόνο δύο παίκτες ουσιαστικά θέλουν χρόνο προσαρμογής. Γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας και υπάρχει ήδη χημεία στην ομάδα. Θεωρώ πως θα έχουμε τον πρώτο λόγο. Είναι καλό ότι ο κόουτς δεν θα χρειαστεί να αλλάξει πολλά πράγματα.
- Κεφάλαιο εθνική Γερμανίας. Ποιοι είναι οι στόχοι σου;
- Θέλω να είμαι στην εθνική ως τους Ολυμπιακούς του 2020, αν προκριθούμε εκεί βέβαια. Αρκεί να είμαι και σε καλή κατάσταση. Το καλό είναι πως δεν είχα ποτέ σοβαρούς τραυματισμούς. Υπήρξε μια απογοήτευση που δεν περάσαμε στο παγκόσμιο καθώς είχαμε δύο ευκαιρίες. Στο Ευρωπαϊκό όμως θέλουμε να φτάσουμε στην κορυφή. Πήραμε το αργυρό και του χρόνου θέλω να πάρω το χρυσό που λείπει από την συλλογή μου. Προτιμώ πάντως να πάρω αργυρό παρά χάλκινο. Γιατί υπάρχει η πίκρα μεν ενός χαμένου τελικού, αλλά λίγο μετά συνειδητοποιείς τι έχεις πετύχει και πόση δουλειά έριξες για να φτάσεις ως τον τελικό και νοιώθεις περήφανος. Για την Γερμανία ειδικά που είχε πάρα πολλά χρόνια να δει διάκριση, αυτά τα δύο μετάλλια ήταν τεράστια υπόθεση για όλους μας.