Ντέιβιντ Μπλατ, να θυμάσαι να χαμογελάς. Και να μην τα παρατήσεις. Ποτέ.
Η ζωή του άλλαξε. Με μιάς. Χρειάστηκαν μόνο μερικά δευτερόλεπτα. Ένα ξεροκατάπημα. Μία γρήγορη και φευγάτη σκέψη. Και ο Ντέιβιντ Μπλατ δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. Και ας το νιώθει στο πετσί του κάθε μέρα που περνάει.
Ακόμη και οι απλές κινήσεις, μοιάζουν εξεζητημένες. Ένας μικρός άθλος. Μία μεγάλη νίκη.
Μα ο άλλοτε προπονητής της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, της Μακάμπι Τελ Αβίβ, των Κλίβελαντ Καβαλίερς και του Ολυμπιακού (μεταξύ άλλων) χαμογελάει.
Δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο. Έχει αποδεχτεί τη νέα ζωή του. Αυτή που ανατράπηκε συθέμελα πριν από 9 μήνες.
«Διαγνώστηκα με Πρωτοπαθή Προϊούσα Πολλαπλή Σκλήρυνση», είχε παραδεχτεί στις 19 Αυγούστου του 2019.
Δεν είναι εύκολο να το κάνεις. Χιλιάδες συνάνθρωποί μας μένουν βουβοί. Κρύβονται γιατί ντρέπονται. Γιατί φοβούνται.
Μα ο Ντέβιντ Μπλατ αποφάσισε να αγκαλιάσει τη νέα και δύσκολη ζωή του. Να ανοίξει τη νέα πόρτα στον βίο του και να δει τι υπάρχει στην άλλη πλευρά.
Φρόντισε να το κάνει με τους δικούς του κανόνες.
Τότε που εκείνο το πρόβλημα στη μέση του δεν ήταν απλώς τα ταλαιπωρημένα – από το μπάσκετ και την ορθοστασία – πόδια του.
Το μυστικό στο σώμα του ήταν καλά κρυμμένο. Καραδοκούσε μία στιγμή αδυναμίας. Και ξέσπασε.
Ο Ντέιβιντ Μπλατ περνάει πια τον χρόνο του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ενδιαφέρεται για το μπάσκετ, αλλά όχι πια ως προπονητής. Αυτό αποτελεί οριστικά παρελθόν.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Κόουτς Μπλατ, θυμήσου μόνο να χαμογελάς…
Αυτή την ιδιότητα, όπως τονίζει στο Sportime.gr, την κρατάει για τον εαυτό του.
Μιλάει για τη δύσκολη στιγμή του πρώτου ακούσματος της ασθένειας του, όλα όσα άλλαξαν στη ζωή του. Τα βαριά βήματα, την κούραση, αλλά και το πείσμα του.
Αλλά και για τους αδερφούς και τις αδελφές του, όσους κουβαλούν το ίδιο βάρος και ελπίζουν μόνο να έχουν μία φυσιολογική ζωή.
Κυρίες και κύριοι, ο Ντέιβιντ Μπλατ με τα δικά του λόγια… Η αρχή της περιπέτειας και όσα βιώνει καθημερινά.
«Η σκλήρυνση δεν είναι μία κατάσταση που προσπαθείς να κρύψεις. Πρέπει να τη δεις στα μάτια, να (την) επικοινωνήσεις, να μάθεις και να επιτρέψεις στους άλλους ανθρώπους να σε βοηθήσουν…
Όλα επιστρέφουν σε εσένα, εσύ δουλεύεις για να αντιμετωπίσεις την πνευματική κατάστασή σου. Πρέπει να το αποδεχτείς και να δεις τον θετικό δρόμο.
Όταν λέω «αποδοχή», εννοώ να αναγνωρίσεις τι έχεις. Την κατάσταση, τη θεραπεία, τις διαφοροποιήσεις, αλλά να μην αποδεχτείς ότι δεν μπορείς να κάνεις πράγματα.
Να δουλεύεις για να μείνεις δυνατός, ευέλικτος. Να κάνεις το μάξιμουμ που μπορείς…
Αυτή η ασθένεια εξαρτάται από πολλά πράγματα. Είναι η ικανότητα να διαχειριστείς τη νοοτροπία και τα συναισθήματα που δημιουργούνται. Αυτό το πράγμα καθορίζει πως ζεις με αυτή την αρρώστια.
Υπάρχουν φυσικές δυσκολίες για όποιο έχει την πάθηση, μολονότι έχουν εμφανιστεί διαφοροποιήσεις.
Σημασία έχει η δική σου επιθυμία. Να υπάρχει καλή συμπεριφορά, καλή προσέγγιση και στήριξη από τους γύρω σου.
Αυτό είναι το σημαντικότερο: να έχεις τη βοήθεια από τους γύρω σου.
Φυσικά και η πιθανότητα να βρεις τη σωστή γιατρεία, αυτή που θα ταιριάξει σε εσένα. Και καλούς γιατρούς.
Κάποιους να γνωρίζουν και να δώσουν τις κατάλληλες συμβουλές.
Η αναγνώριση ότι η ζωή σου πρόκειται να αλλάξει, είναι σημαντική. Πρέπει να ζήσεις με αυτό, αλλά πρέπει να το κάνεις όσο καλύτερα μπορείς και να βάλεις εσύ τις νέες διαστάσεις…
Στον κόσμο των σπορ τίποτα δεν είναι βέβαιο. Το πρωί σηκώνεσαι, προσπαθείς να είσαι ο καλύτερος που μπορείς και αναγνωρίζεις οτι η σκληρή δουλειά και η διάθεση, η επιθυμία να μην τα παρατήσεις, είναι αυτό που χρειάζεσαι.
Καλείσαι να ανακαλύψεις τον καλύτερο εαυτό σου…
Όπως κλήθηκα να κάνω την πρώτη φορά που το έμαθα… Ακόμη την θυμάμαι. Ήμουν τυχερός που βρήκα γιατρούς. Βρισκόμουν στην Ελλάδα και στον Ολυμπιακό.
Τους ευχαριστώ για τη διάγνωση μου και το γεγονός ότι μου δώσουν την εικόνα τι με περιμένει. Τι θα αντιμετωπίσω…
Το πρώτο πράγμα στο μυαλό μου ήταν πως ότι δεν ήξερα πολλά και ήθελα να μάθω τι είναι. Να ακούσω τι μου λένε, να μου δώσουν γνώση για να ξέρω τη διαδικασία που με περιμένει…
Σε όλους τους αδερφούς και τις αδερφές μου θέλω να τους πω κάτι: Επειδή θέλουμε να κάνουμε πράγματα, δε σημαίνει οτι μπορούμε. Αλλά αν παρατήσουμε αυτά που μπορούμε (για να βελτιωθούμε και να διαχειριστούμε την κατάσταση), τότε θα έχουμε παραχωρήσει κάτι σημαντικό.
To μπάσκετ είναι η ζωή μου. Δεν σταματάει. Ήμουν στους Νιου Γιορκ Νικς, με τον ρόλο του σύμβουλου, το συμβόλαιό μου ολοκληρώθηκε μαζί με τη σεζόν της ομάδας της Νέας Υόρκης.
Ήμουν 30 χρόνια στους πάγκους ομάδων. Τώρα πια δεν μπορώ. Έχω αποσυρθεί. Η θέση του προπονητή απαιτεί ικανότητα της κίνησης, σχεδόν όλη την ώρα.
Η βράβευση του Ντέιβιντ Μπλατ από τον προπονητή της ΠΑΕ Ολυμπιακός, Πέδρο Μαρτίνς
Για εμένα αυτό είναι πια δύσκολο, οπότε έχω επιλέξει να μοιράσω τη γνώση μου με άλλον τρόπο.
Μπορώ να το κάνω με άλλους τρόπους: μάνατζερ, σύμβουλος ή κάτι άλλο. Μέσα από σεμινάρια, ομιλίες, πως να φτιάξεις μία ομάδα, τον σχεδιασμό και την εξέλιξή της, την ηγεσία.
To μπάσκετμπολ δεν είναι μόνο η προπονητική…
Σε αυτή την απόφαση οι φίλοι και η οικογένειά μου με υποστήριξαν. Είναι σημαντικό για όσους έχουν υποστήριξη από τους δικούς τους ανθρώπους.
Πρέπει να έχεις καλούς ανθρώπους γύρω σου, οι οποίοι μπορούν να σε βοηθήσουν, να σε εμπνεύσουν. Είναι σημαντικό για κάθε αρρώστια, όχι μόνο τη σκλήρυνση.
Πρέπει να μοιράζεσαι την κατάστασή σου… Είναι σημαντικό για τους άλλους. Αυτούς που φοβούνται να μιλήσουν ανοικτά.
Από την πρώτη στιγμή που ανακοίνωσα τι μου συμβαίνει, έγινα δέκτης πολλών τηλεφωνημάτων.
Ήθελαν να μου μιλήσουν. Για εκείνους. Για εμένα.
Από την αρχή ήθελα να βοηθήσω κ άλλους, να εμπνεύσω άλλους που έχουν μία καλή ζωή και να συνεχίσουν.
Ήξερα λίγα πράγματα και δεν ήξερα ότι υπήρχαν διάφορες από σκλήρυνση σε σκλήρυνση. Απαίτησα να κάνω τα πάντα για να μάθω τι είναι…
Όποιος βρίσκεται σε κάτι τέτοιο, ψυχολογικά και σωματικά, πρέπει να μορφωθούν, να βρουν την κατάλληλη βοήθεια…
Αυτό προσπάθησα στη δική μου περίπτωση, γιατί το πρόβλημα μου ήταν σωματικό.
Δεν ξέρω πότε άρχισε. Ούτε και οι γιατροί μπορούν να είναι σίγουροι. Ίσως πριν από 3-4 χρόνια. Δεν το είχα καταλάβει μέχρι τον περασμένο Μάρτιο.
Εμφανίστηκε αρκετά αργά στη ζωή μου. Ειλικρινά, ήταν μεγάλη έκπληξη. Συνήθως χτυπάει ανθρώπους σε πιο πρώιμο στάδιο της ηλικίας τους.
Διαπίστωσα μία αδυναμία στα πόδια και γι’ αυτό έκανα την επέμβαση στη μέση μου. Για να διορθώσω το πρόβλημα. Αλλά…
Και οι ακτινογραφίες αυτό έδειχναν. Πρόβλημα στη μέση. Ποιος αθλητής δεν έχει μετά από τόσα χρόνια;
Η επέμβαση πήγε καλά, αλλά μετά από 7-8 μήνες τα προβλήματα επανήλθαν. Δεν έβλεπα βελτίωση, το… σκάλισα λίγο παραπάνω και βρήκα αυτό.
Το πρώτο πράγμα που ήρθε στο μυαλό μου δεν ήταν η σκλήρυνση. Αλλά να αναγνωρίσω την κατάστασή μου.
Πως είναι διαφορετική. Δεν μπορούσα να περπατήσω εύκολα. Σε κάνει να το καταλάβεις.
Πολλές φορές οι άνθρωποι που αρρωσταίνουν, σκέφτονται «γιατί σε εμένα;».
Δεν είναι λάθος. Εγώ δεν το έκανα. Είναι χαμένος χρόνος και ενέργεια. Δεν υπάρχει καλή ερώτηση σε τέτοιες καταστάσεις.
Ακόμη και αν υπάρχει απάντηση, δεν με βοηθάει. Δεν είναι σημαντική.
Αυτό που έχω να πω σε όλους, στους αδερφούς και στις αδερφές μου με σκλήρυνση, είναι να βρουν τον καλύτερο τρόπο, για να γίνουν οι καλύτεροι που μπορούν.
Να αναγνωρίσουν πως κάποια πράγματα στη ζωή τους έχουν αλλάξει και τίποτα δεν θα είναι εύκολο. Αλλά να μην τα παρατήσουν. Και να εκτιμήσουν τα καλά πράγματα που υπάρχουν στη ζωή τους.
Τόσα χρόνια προσπαθούσα να κάνω τους άλλους, τους παίκτες, να γίνουν οι καλύτεροι. Και οι καλύτερες ομάδες. Τώρα είναι η σειρά μου να το κάνω.
Και σε πιο δύσκολες εποχές, να ζητήσω πολλά από εμένα, όπως ακριβώς έκανα στους παίκτες μου.
Είναι μία πρόσκληση και προσπαθώ να την αποδεχτώ.
Δεν είναι εύκολο. Τίποτα δεν είναι εύκολο.
Δεν είναι εύκολο να κινούμαι ελεύθερα, ακόμη και στο σπίτι. Οι μύες μου κουράζονται γρήγορα και αυτό είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζω.
Κάνω κολύμπι, περιπάτους στις μέρες που μπορώ και προσπαθώ να τρώω σωστά.
Κάνω βάρη και ακολουθώ τις ασκήσεις που μου είχε δώσει ο γυμναστής του Ολυμπιακού, ο Ανδρεας (σ.σ.: Γκατζούλης).
Μου τις έμαθε και τις κάνω ακόμη και σήμερα.
Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ να αντιμετωπίσω τις αδυναμίες και τις δυσκολίες».