Παιδί του πολέμου. Με μία μπάλα του μπάσκετμπολ στην αγκαλιά. Χιλιάδες αναμνήσεις. Όλες λησμονημένες. Επειδή το θέλει ο ίδιος. Μα βρίσκονται εκεί, στο μυαλό του. Για να τον τριβελίζουν, όταν ο ίδιος το επιτρέψει. Η ιστορία του Στέφαν Γιάνκοβιτς είναι ιδιαίτερη. Η ιστορία προτού αρχίσει να παίζει μπάσκετ.
Προτού ανδρωθεί στον Καναδά. Πριν φτάσει στο Μισούρι και από εκεί στη Χαβάη. Στη Σερβία και στα μέρη μας.
Πόλεμος! Καταστροφή! Θάνατος! Και μία βόμβα, η οποία έμελλε να αποτελέσει σημείο αναφοράς.
«Ήταν το 1995. Ήμουν σχεδόν 2 ετών. Όταν στο διπλανό σπίτι από αυτό που έμενα με την οικογένειά μου, στη Βοσνία, έπεσε μία βόμβα! Δεν έτρωγα, παρά μόνο σούπες και δεν μιλούσα για έξι μήνες. Είχα τρομάξει τόσο πολύ.
Αυτή είναι η ανάμνηση που μου έχει μείνει από τον πόλεμο. Δεν θυμάμαι πολλά, είναι η αλήθεια. Λίγο αργότερα φύγαμε για τον Καναδά. Αλλά η βόμβα μου έχει μείνει. Αν και είναι κάτι που θέλω να ξεχάσω», εκμυστηρεύτηκε στο Sportime.gr ο Σέρβος φόργουορντ της ΑΕΚ.
Και συνέχισε: «Δεν υπάρχει ημέρα που να μην έχω ρωτήσει τους γονείς μου για τον πόλεμο. Για όσα είδαν. Για όσα έζησαν. Ο πατέρας μου ήταν στο πόλεμο. Με κάποιο τρόπο ήταν όλη η οικογένειά μου. Το 1993 η μητέρα μου ήταν ακόμη έγκυος σε εμένα.
Ο πατέρας μου ήταν στην πρώτη γραμμή. Και η μητέρα μου μόνη στο σπίτι. Και περίμενε…
Εκείνη την περίοδο είχε εφαρμοστεί το εμπάργκο στη Γιουγκοσλαβία. Δεν είχαμε ούτε πάνες… Ήταν όλα σκατά. Πόλεμος!
Δεν έχω μπει στη διαδικασία να ρωτήσω τον πατέρα μου για το πιο… βαθιά συναισθήματά του. Αλλά ξέρω. Ήταν μία περίοδος που όλοι θέλουν να ξεχάσουν. Αλλά δεν μπορούν.
Ταξιδεύαμε συνεχώς: Βελιγράδι, Βοσνία, Σαράγεβο. Και γύρω μας πόλεμος…
Η κατάσταση ήταν τόσο τραγική. Δεν είχαμε χρήματα. Ούτε καν τα απαραίτητα. Δεν είχαμε τίποτα. Η μητέρα μου, μου έχει πει πως ο θείος μου έμπαινε κρυφά στη Βουλγαρία και επέστρεφε, για να μας φέρει πάνες!
Ακούγεται ηλίθιο, αλλά ήταν η ζωή μας.
Ο ξάδερφός μου, ο οποίος είναι γεννημένος το 1992, είδε τον μπαμπά του να χάνεται στον πόλεμο. Μεγάλωσε με άλλο μπαμπά. Εγώ ήμουν τυχερός. Ο δικός μου μπαμπάς έζησε».
Τορόντο, Χαβάη και Βελιγράδι!
Ο Στέφαν Γιάνκοβιτς έφυγε από την πατρίδα του. Δίχως να κοιτάξει ξωπίσω. Ο Καναδάς και ύστερα οι ΗΠΑ έγιναν το σπίτι του.
Ο κύκλος έκλεισε. Κάποια στιγμή επέστρεψε στο Βελιγράδι. Χωρίς να… κουβαλάει τον πόλεμο.
«Βελιγράδι ξανά.. Μετά από τόσα χρόνια. Το νιώθω σαν το σπίτι μου, αλλά είναι διαφορετικό. Το Βελιγράδι είναι μία απίθανη πόλη.
Το αισθάνομαι σαν το σπίτι μου, μολονότι δεν έχω οικογένεια εκεί. Όταν επέστρεψα ήταν μία νέα πόλη. Όπως είναι τώρα η Αθήνα.
Στα δύο χρόνια που έμεινα εκεί έμαθα πολλά για την κουλτούρα, την ιστορία, τη γλώσσα.
Μετά από 20 χρόνια μακριά, δέκα στο Τορόντο και άλλα τόσα στις ΗΠΑ, ήμουν τόσο περίεργος να μάθω τα πάντα.
Ρωτούσα κάθε ημέρα, γιατί το ένα, γιατί το άλλο. Λένε πως πάντα επιστρέφεις στον τόπο που γεννήθηκες.
Και εγώ γεννήθηκα στο Βελιγράδι. Αισθάνομαι πως αυτό είναι το σπίτι μου, αλλά μεγάλωσα αλλού.
Είμαι Σέρβος, αλλά έχω ρίζες από διαφορετικά μέρη. Από τη Βοσνία, το Μαυροβούνιο.
Η οικογένειά μου κατάγεται από ένα μέρος της Βοσνίας, όπου φημίζεται για τους μεγάλους σε όγκο Σέρβους.
Αυτούς που ήταν στην πρώτη γραμμή του πολέμου, όπως ο πατέρας μου.
Η Βοσνία είναι πανέμορφη. Τα βουνά της είναι απίστευτα. Μάλιστα, λίγο κοντά στο μέρος που πέρασα τα παιδικά μου χρόνια, μία πολή 30.000 κατοίκων, υπάρχει ο ποταμός Τάρα.
Ένα από τα πιο φημισμένα μέρη, όπου κόσμος έρχεται από παντού για να κάνει ράφτινγκ!
Υπάρχει μία διαδρομή σχεδόν 70 χιλιομέτρων. Χρειάζεσαι μερικές ημέρες για να την καλύψεις.
Είναι ένα ειδικό μέρος για εμένα. Θα μπορούσα να πω πως είναι το καταφύγιό μου, αλλά είναι και το μέρος που έσκασε εκείνη η βόμβα.
Το Βελιγράδι μπορεί να βομβαρδίστηκε το 1999, αλλά ο πραγματικός πόλεμος ήταν στη Βοσνία.
Αυτό δεν σημαίνει πως το Βελιγράδι δεν θα είναι για πάντα στην καρδιά μου».
Κάντε follow στο Sportime
Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook
Aκολουθήστε το Sportime στο Instagram