Μία στιγμή. Και όλα χάνονται. Ο Μάρκους Σλότερ ήταν χαμένος. Σε μία λήθη. Επτά ολόκληρα χρόνια… φαγούρας.
Με τον σέντερ της ΑΕΚ να ψάχνει το «γιατί».
Γιατί έχασε τον αδελφό του;
Γιατί θα πρέπει να συνεχίσει;
Γιατί, γιατί, γιατί;
Η ιστορία του Μάρκους Σλότερ δεν είναι μοναδική. Μα είναι άκρως διδακτική. Η πορεία ενός παιδιού που έγινε άνδρας, έχοντας να διαχειριστεί τη δολοφονία του αδελφού του, Τζεμάλ. Ήταν 30 Μαΐου του 1996.
Μία τραγωδία, η οποία τον επηρέασε. Τον διαμόρφωσε. Και τον οδήγησε ξανά στο μπάσκετμπολ.
Ο 34χρονος Μάρκους Σλότερ, άλλοτε μέλος της Ρεάλ Μαδρίτης και της Νταρουσάφακα (ανάμεσα σε άλλες ομάδες) μιλάει στο Sportime για όσα έγιναν εκείνη τη σκοτεινή περίοδο της ζωής του.
«Δεν ξέρω. Έγινε αυτό που έπρεπε να γίνει. Και έγινα αυτό που θα έπρεπε να γίνω.
Ήταν γραφτό μου να παίξω μπάσκετμπολ. Προέρχομαι από το μπάσκετμπολ.
Ο πατέρας μου έπαιζε, το ίδιο και τα αδέρφια μου.
Όταν συνέβη η τραγωδία με τον αδερφό μου, τα πάντα καθυστέρησαν.
Ήμουν 10 ετών. Και δεν έπαιξα ξανά μπάσκετ μέχρι τα 17. Μετά από αυτό το μπάσκετ τελείωσε για εμένα.
Δεν ήθελα να παίξω ξανά.
Τότε, το ταξίδι μου ήταν να κάνω κάτι άλλο.
Με τον καιρό, το βάρος που είχα και με… τραβούσε, έφυγε.
Το μπάσκετμπολ γύρισε ξανά στη ζωή μου.
Μόλις έπαιξα ένιωσα πως κάτι έλειπε.
Ήταν το βάρος που είχα. Δεν μου επέτρεπε να αγωνιστώ.
Με βάραινε. Με εμπόδιζε.
Μου πήρε καιρό να το καταφέρω.
Τελικά, το μπάσκετμπολ ήταν η μοίρα μου. Απλά καθυστέρησε να πραγματοποιηθεί.
Αυτό μου δίνει κίνητρο. Το μπάσκετ και ο αδελφός μου.
Όταν ξεκίνησα στην ηλικία των 17 να παίζω οργανωμένα, ήθελα να εκπροσωπώ τον Τζεμάλ.
Έχουμε το ίδιο επώνυμο. Και έχω αποφασίσει να χρησιμοποιώ τον αγαπημένο του αριθμό, το 44.
Έχω τον αριθμό του, για τον έχω μαζί μου.
Κοιτάζω τη φανέλα μου και λέει «Σλότερ, 44».
Κοιτάζω τις παλιές δικές του φανέλες και λένε «Σλότερ, 44».
Ήθελα με αυτό τον τρόπο να τον κρατήσω για πάντα μαζί μου.
Αυτό σκέφτομαι κάθε φορά που φορά τη φανέλα μου. Τη φοράμε μαζί. Είμαστε το ίδιο.
Μου δίνει δύναμη να συνεχίσω.
Να κρατάω το όνομά του ζωντανό.
Έτσι θα είναι για πάντα εδώ.
Αν ακολουθούσα κάτι άλλο στη ζωή μου, δεν θα είχα την ευκαιρία να το κάνω. Λίγες δουλειές διαθέτουν και φανέλες.
Μακάρι να έπαιζα μπέιζμπολ. Αλλά το μπάσκετ είναι το άθλημά μου. Η ευχαρίστησή μου.
Η αλήθεια είναι πως δοκίμασα να παίξω μπέιζμπολ.
Δεν μπορούσα. Η μπάλα ερχόταν τόσο γρήγορα που νόμιζα ότι θα με χτυπήσει.
Δοκίμασα να παίξω και football. Μου είπαν πως είμαι γρήγορος, αλλά το ύψος μου θα φέρει προβλήματα στα γόνατά μου. Οπότε… μπάσκετ!
Το μπάσκετ ήταν που με βοήθησε να ξυπνήσω.
Για επτά χρόνια είχα μία θολούρα. Είναι ένα διάστημα που δεν θυμάμαι. Πέρασαν και δεν τα θυμάμαι. Δεν ξέρω τι συνέβη. Βρέθηκα από ένα μέρος, σε ένα άλλο, χωρίς να το αντιληφθώ.
Θυμάμαι τα κεφάλαια της ζωής μου. Κάποια χάθηκαν, φυσιολογικά, μέχρι να γίνω τριών ετών. Από τα τέσσερα μέχρι τα 10 έχω πράγματα από την οικογένειά μου. Από τα αδέλφια μου.
Μετά και μέχρι τα 18, ίσως και τα 19 δεν ξέρω τι έχει γίνει. Δεν θυμάμαι πολλά.
Σαν να σβήστηκαν. Πολλά τα μπλόκαρα εγώ. Είναι δύσκολο.
Πήγαινα σε θεραπευτή. Αυτό που συνέβη είναι κάτι που δεν το ξεπερνάς, αλλά προσπαθείς να το μαζέψεις. Να βοηθήσεις τον εαυτό σου.
Σε αυτή τη διαδικασία πρέπει να φέρεις τον εαυτό σου στη δύσκολη θέση γιατί πρέπει να έρθεις σε εκείνη την κατάσταση. Να θυμηθείς.
Δεν θυμάμαι, δεν θέλω να θυμάμαι. Θέλω να μπλοκάρω τα πάντα.
Είναι δύσκολο. Το έκανα για τρία χρόνια, με βοήθησε, αλλά δεν… ξεκλείδωσε τα πάντα.
Το μπάσκετ μου έδωσε ξανά ζωή. Δεν είχα κίνητρο. Για τίποτα.
Το μπάσκετ μου έφερε ξανά την προσωπικότητά μου. Την είχα χάσει, όταν έχασα τον αδερφό μου.
Μετά δεν με αναγνώριζε κανείς. Ήμουν διαφορετικός.
Απέκτησα ξανά προσωπικότητα μαζί με το μπάσκετ. Όλα άρχισαν να γίνονται φωτεινά. Τα παπούτσια, τα φώτα, ο κόσμος.
Και από τότε απολαμβάνω κάθε στιγμή».
Κάντε follow στο Sportime
Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook
Ακολουθήστε το Sportime στο Instagram