Τα μάτια λένε πάντα την αλήθεια!

«Τα μάτια φίλε!!!! Τα μάτια λένε πάντα την αλήθεια … Αυτά να κοιτάς.

Το κάνω και όταν παίζω μπάσκετ και στη ζωή μου. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς…».

H Aνθή Χαϊνά κοιτά βαθιά στους οφθαλμούς των ανθρώπων. Αυτά είναι η (χαμένη) ακοή της.

Αυτά την καθοδηγούν. Σε έναν κόσμο πλασμένο θαρρείς μόνο για τέλειους ανθρώπους.

Μόνο που η Ανθή δεν είναι. Δεν θέλει να είναι.

Της αρκεί αυτό που κάνει. Το μπάσκετμπολ γεμίζει τη ζωή της. Και το κάνει καλά.

Δεν το λέμε εμείς. Τα μετάλλια που έχει κατακτήσει με την Εθνική Κωφών το λένε.

Δίχως υπερβολή η Ανθή Χαϊνά και οι συμπαίκτριές της είναι οι κυρίαρχοι του κόσμου: Πρωταθλήτριες Ευρώπης, χρυσές στους Ολυμπιακούς Αγώνες και τώρα Παγκόσμιες Πρωταθλήτριες.

«Είμαι βαρήκοη από την ηλικία των 3,5 χρόνων εξαιτίας μίας οξείας ωτίτιδας. Κατά τη διάρκεια της εφηβείας αντιμετώπισα αρκετές δυσκολίες. Πλέον έχω αποδεχτεί τον εαυτό μου … Νιώθω όμορφα. Με εχω αγαπήσει και με αγαπάνε και όλοι οι άλλοι το ίδιο. Όλοι γνωρίζουν για εμένα εδώ στο τόπο μου, την Χαλκίδα, και προσέχουν ιδιαίτερα πως θα μου μιλήσουν. Δεν θα μου γυρίσουν την πλάτη, έτσι ώστε και εγώ να μπορώ να διαβάσω τα χείλη τους. Ίσως χρειαστεί να επαναλάβουν την ερώτηση, αλλά πλέον δεν αντιμετωπίζω δυσκολίες».

Η Ανθή Χαϊνά κοιτά βαθιά στους οφθαλμούς των ανθρώπων. Δεν ακούει. Αυτό δεν την εμποδίζει να είναι άνθρωπος.

«Μαζί με την αδερφη μου αποφασίσαμε να γίνουμε ανάδοχες. Βοηθώντας ένα παιδάκι από την Αφρική. Ήθελα να βοηθήσω οικονομικά. Λάμβανα φωτογραφίες από την καθημερινότητά του. Αυτό συνέβαινε για πολλά χρόνια. Κάποια στιγμή σταμάτησαν να μου ταχυδρομούν γράμματα και φωτογραφίες. Θέλω να πιστεύω πως βρήκε μία οικογένεια.

Μία ημέρα ήμουν στο διαδίκτυο, είδα τις εικόνες αυτών των παιδιών και…. Ακόμη σπαράζει η καρδιά μου. Εμείς τα έχουμε όλα και εκείνα δεν έχουν φαγητό και νερό. Αν μου έλεγαν να πάω εκεί να τους βοηθήσω , θα πήγαινα χωρίς δεύτερη σκέψη. Είδα την αίτηση και την έκανα αμέσως.

Έχω μια ευαισθησία στα άτομα με ειδικές ανάγκες. Εργαζόμουν για 6 χρόνια σε ειδικό σχολείο. Θεωρώ όλα αυτά τα παιδιά αγγελούδια. Δεν έχουν κάνει τίποτε κακό στον κόσμο…».

Όπως όλοι οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα, έτσι και η Ανθή έχει αναρωτηθεί: «Γιατί σε εμένα;».

«Το έχω πει άπειρες φορές. Απλά μεγαλώνοντας σκέφτεσαι κι ωριμάζεις. Μπορεί ο Θεός, η μοίρα, η ζωή… Δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να μου στέρησε την ακοή , αλλά μου έδωσε άλλα πράγματα. Όλα λοιπόν γίνονται για κάποιο λόγο. Το πιστεύω ακράδαντα. Το πιο απλό: Αν δεν ήμουν βαρήκοη, δεν θα ήμουν στην Εθνική κωφών , δεν θα ήμουν παγκόσμια πρωταθλήτρια…».

Η Ανθή Χαϊνά είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια. Αλλά η ζωή της δεν είναι εύκολη. Το αντίθετο. Ζεις, εργάζεται και αθλείται σε μία χώρα που… απαρνιέται τους ανθρώπους ονομάζουμε ΑμεΑ.

Η ίδια το εξηγεί όσο πιο απλά μπορεί.

«Για να πάρω τα ακουστικά βαρηκοΐας μου, έχω πληρώσει πολλά λεφτά. Το κράτος δεν δίνει τίποτα. Αντίθετα, σε άλλες χώρες δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Στο εξωτερικό, από τις γνωριμίες που έχω κάνει, η χώρα τους τα δίνει δωρεάν. Δεν πειράζει όμως, την υγεία μας να έχουμε.

Όσο για το αν πρέπει να εργάζομαι; Δεν υπάρχει δεν μπορώ. Είναι «θέλω».

Πλέον δεν μπορείς να ζήσεις μόνο με το μπάσκετ. Εδώ κάνω την «τρελή του χωριού». Δούλευα ώρες αρκετές, από το πρωί ως το βράδυ. Τα τελευταία χρόνια το μείωσα, γιατί δεν βγαίνει άλλο πια. Εξάλλου περιμένω να διοριστω, από τα προνόμια της Εθνικής), ακόμη , από την διάκριση του 2008 και την 3η θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα».

Είπατε κάτι; Πάμε, όμως, στο μπάσκετμπολ. Αυτό που έχει κάνει την Ανθή να το… ερωτευτεί. Το αντικείμενο το πόθου.

Στην Πολωνία δεν ήταν μόνη. Είχε μαζί τις συμπαίκτριές της. Και την προπονητριά της, την Αθηνά Ζέρβα.

«Η Αθηνά μπήκε στη ζωή μου σαν ουράνιο τόξο. Συμβολίζει αισιοδοξία και ελπίδα, άλλαξε τις ζωές όλων μας. Τους έδωσε χρώμα.

Αν δεν είχε έρθει, δεν θα την είχα βγάλει καθαρή. Θα τα είχα παρατήσει για διάφορους λογους. Η επιμονη της με κέρδισε. Έβλεπα έβλεπα μέσα στα μάτια της κάτι καλό. Τα μάτια φίλε!!!! Τα μάτια λένε πάντα την αλήθεια … Αυτά να κοιτάς. Το κάνω και όταν παίζω μπάσκετ και στη ζωή μου. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς…

Για τις συμπαίκτριες μου, δεν ξέρω τι μπορώ να πω. Πίστευα πως η σωστή λέξη είναι η «οικογένεια». Αλλά για εμένα είναι κάτι παραπάνω. Είμαι κάτι σαν… ερωτευμένη με τα κορίτσια . Για να καταλάβεις, μόνο μία απλή αγκαλιά είναι όλα όσα χρειάζεσαι για να σε επαναφορτισει. Ρώτα τις συμπαίκτριες μου πόσες αγκαλιές έχουμε ανταλλάξει. Εσύ πες μου, υπάρχει κάποια λέξη για αυτό;

Η παγκόσμια επιτυχία μας είναι μεγάλη, αλλά η φιλία μεταξύ μας είναι μεγαλύτερη. Η επιτυχία οφείλεται στο πολύ καλό κλίμα που έχουμε μεταξύ μας.

Κι έτσι απλά πίστεψα ότι πρέπει να επενδύσω στον εαυτό μου και δώσω την ευκαιρία να φτάσω σε αυτό το επίπεδο. Παλεύω για την Εθνικη ομάδα Κωφών, για τις αξίες μου».

Η Ανθή δεν παίζει μόνο μπάσκετ. Σφυρίζει και αναμετρήσεις του αθλήματος. Μία ενασχόληση, η οποία προέκυψε στα φοιτητικά της χρόνια.

«Όταν σπούδαζα ήμουν στην ομάδα ΓΑΣ Κομοτηνής. Μια μέρα έψαχναν ένα άτομο να σφυρίξει σε τουρνουά μίνι με ακαδημίες. Με έβαλαν κι έτσι μου πρότεινε αργότερα ο κόουτς να πάω σε σεμινάριο διαιτησίας , αφού αγαπω πολύ αυτό το άθλημα.

Έδωσα με επιτυχία τις εξετάσεις κι από τότε ακόμη ασχολούμαι.

Παίζω σε τοπικό επίπεδο Α ΕΣΚΑ. Οπότε δεν με εμποδίσει αυτό, σφυραω Α1, Α2 γυναικών Γ, Β, Α2 ανδρών. Πιστεύω πως αν είσαι καλός αθλητής θα είσαι και καλός διαιτητης. Ως διαιτητης ξέρω το πνεύμα των αθλητών».

Τελικά τι είναι το μπάσκετμπολ για μία γυναίκα που δεν έχει ακοή, αλλά το λατρεύει; Τα πάντα! Αν την ρωτήσεις για τον αγαπημένο παίκτη της, έχει έτοιμη την απάντηση: Δημήτρη Διαμαντίδης.

Διαθέτει και τα απαραίτητα επιχειρήματά: Είναι κοντά στο στυλ της, είναι ο πιο έξυπνος αθλητής που γνωρίζει και πάνω απ’ όλα είναι ταπεινός, φιλόδοξος και ξέρει τι θέλει.

Για τα υπόλοιπα, θα σας πει η ίδια:

«Το μπάσκετ είναι τρόπος ζωής. Αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινοτητας μου. Κι έρωτας μεγάλος. Ξεκίνησα από μικρό παιδί, 11 χρόνων. Με κέρδισε η πορτοκαλί μπάλα κι όχι ο στίβος.

Στο Δημοτικό είχα δοκιμάσει το άλμα εις μήκος.

Η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου ήταν μία δικαίωση. Βλέπετε, μου ήταν πολύ δύσκολο 10 χρόνια να πηγαινοερχομαι από τη Χαλκίδα στην Αθήνα και το ανάποδο για να προπονούμαι και να μπορώ να ανταπεξελθω στην εθνική ομάδα κωφών. Άξιζε όμως….

Θέλω να πιστεύω ότι δίνουμε ένα παράδειγμα σε όλο τον κόσμο ότι με πίστη και σκληρή δουλειά μπορούμε πραγματικά να καταφέρουμε τα πάντα».