Τζόρνταν Θίοντορ: «Ο αδελφός μου πυροβολήθηκε δύο φορές στο κεφάλι! Τότε ξύπνησα…»

Το ριζικό του σέρνει μία πορτοκαλί μπάλα. Και η… σκούφια του βαστάει από το Ίνγκλγουντ του Νιου Τζέρσεϊ. Το σπιτικό του, όπως λέει. Εκεί που βρίσκεται η καρδιά του.

Ο Τζόρνταν Θίοντορ έχει να το λέει: η ζωή του είναι το μπάσκετ. Και το μπάσκετ του έσωσε τη ζωή. Δίχως υπερβολή. «Στη γειτονιά που μεγάλωσα, είτε παίζεις μπάσκετ, είτε κάνεις κάτι… αρνητικό». Ευτυχώς για όλους, έκανε το πρώτο.

Με τον δρόμο να τον φέρνει στα μέρη μας. Και στην ΑΕΚ. Την κάτοχο του Basketball Champions League, ΑΕΚ. Την κάτοχο του Διηπειρωτικού Κυπέλλου, ΑΕΚ. Για το δεύτερο έχει μεγάλο μερίδιο. Το πρώτο επιθυμεί να το επαναλάβει σε λίγες εβδομάδες.

Ο Αμερικανός γκαρντ της ΑΕΚ, μίλησε στο Sportime.gr για πολλά και διάφορα. Για τα παιδικά του χρόνια και τη νύχτα που άλλαξε τη ζωή του. Ένα γεγονός που αναφέρει για πρώτη φορά και το άκουσμά του είναι ικανό να προκαλέσει σοκ! Το μπάσκετ. Τον ρατσισμό και την τρομοκρατία. Εκείνη την παραλίγο νύχτα στο κλαμπ «Ρέινα» της Κωνσταντινούπολης. Τον Μάικλ Τζόρνταν. Την ΑΕΚ. Τα… οικογενειακά μονά. Αλλά και τη συνέχεια.

Και κάτι ακόμα: αν ο Τζόρνταν Θίοντορ δεν έπαιζε μπάσκετ, ίσως τον κέρδιζε το τένις…

Ο διάλογος είναι απολαυστικός. Και ο Θίοντορ απαντά με την ίδια ευκολία που μπορεί να βάλει τη μπάλα στο καλάθι.

-Γιατί Τζόρνταν;

Θίοντορ: «Η μητέρα μου έδωσε στους αδερφούς μου την ευκαιρία να με ονομάσουν. Και ο μεγαλύτερος, κατά 10 χρόνια, από τα δύο αδέρφια μου, της είπε «Τζόρνταν». Και συμπλήρωσε πως το διάλεξε γιατί ήξερε ότι θα παίξω μπάσκετ. Είμαι χαρούμενος που έχω αυτό το απίθανο όνομα. Ο αγαπημένος μου παίκτης είναι ο Μάικλ Τζόρνταν. Τα αδέρφια μου λάτρευαν τον Αλεν Άιβερσον, αλλά και τον Τζόρνταν».

-Πως ήταν η παιδική σου ηλικία στο Νιου Τζέρσεϊ;

Θίοντορ: «Χαρούμενη. Μεγάλωσα σε μία μονογονεϊκή οικογένεια, με τη μητέρα μου και δύο αδέρφια μου. Ο μεγάλος ήταν στο σχολείο και περνούσα αρκετό χρόνο μαζί με τον μεσαίο, στο σπίτι. Είχε κάποιους μπελάδες, ακόμη και με τον νόμο. Χρειάστηκε να φύγει και για ένα διάστημα από το σπίτι μας.

Είχα τους φίλους μου και το μπάσκετ. Η επιλογή να πηγαίνω κάθε ημέρα στο γήπεδο ήταν το «καταφύγιό μου». Αν βαριόμουν ή δεν είχα τι να κάνω, πήγαινα στο γήπεδο.  Αν υπήρχε μία δραστηριότητά, η οποία δεν μου άρεσε, έπαιζα μπάσκετ. Μερικές φορές ανάγκαζα και τους φίλους μου να παίξουν!

Στη γειτονιά μου που μεγάλωσα, είτε παίζεις μπάσκετ, είτε κάνεις κάτι… αρνητικό. Τα σπορ μας κρατούσαν μακριά από τους μπελάδες. Πολλοί είχαν δει τη δυνατότητα που διέθετα για να παίξω και αν διαπίστωναν πως ακολουθούσα λάθος δρόμο, ήταν εκεί για να με διορθώσουν».

-Πως ήταν να παίζεις μπάσκετ στη γειτονιά;

Θίοντορ: «Έμαθα από μικρός να παίζω με τους μεγαλύτερους. Με τα αδέρφια μου είχαμε τη δική μας ιεροτελεστία: πηγαίναμε τα μεσάνυχτα στο γήπεδο!

Ήμουν ο μικρότερος, πήγαινε πέρα δώθε με τη μπάλα. Συνήθιζα να τους προκαλώ. Ο αδερφός μου ήταν από τους καλύτερους σουτέρ που έχω δει. Δεν είχε όμως τη γνώση πως θα μπορούσε να παίξει μακριά από τις ΗΠΑ. Ούτε έπαιζε σε ένα γνωστό σχολείο. Μπορούσε να τα σκοράρει από κάθε σημείο, είχε υψηλό μπασκετικό IQ. Πήρα πολλά από αυτόν».

-Τα παιδικά σου χρόνια δεν ήταν εύκολα. Μπορείς να θυμηθείς ποιο ήταν το πιο σκληρό πράγμα που είχες αντικρίσει;

Θίοντορ: «Πολλά ναρκωτικά, χρήστες, διακίνηση… Πολλά… Είδα πολλά σε μικρή ηλικία.

Δεν το λέω συχνά, αλλά ο μικρότερος αδερφός μου πυροβολήθηκε στο κεφάλι δύο φορές! Όταν ήμουν στην 7η τάξη, ήμουν 12-13 ετών. Έζησε! Ζει ακόμη. Ευχαριστώ τον Θεό γι’ αυτό. Φαντάσου όμως το σοκ να αντικρίζω αυτή την εικόνα. Να βλέπω τον αδελφό μου, τον φίλο μου, τον άνθρωπο που περνούσα τον περισσότερο καιρό μαζί του, σε αυτήν την κατάσταση.

Γύριζε στους δρόμους,  μητέρα μου δεν το ήθελε. Μερικές φορές τον έδιωχνε από το σπίτι, αλλά όταν έφευγε η μητέρα μου, τον έβαζα μέσα, να κάνει ένα μπάνιο να φάει. Να πάρει ρούχα.

Ο σοβαρός τραυματισμός του με… πλήγωσε. Με έκανε να κρατήσω πράγματα μέσα μου. Σταμάτησα το σχολείο, δεν ήξερα πως θα εκφραστώ. Έκανα πολλές βλακείες. Αλλά ευτυχώς είχα το μπάσκετ…».

-Η ιστορία σου, σε πάει στο Καθολικό σχολείο του Πάτερσον. Πως ήταν η μετάβαση σε αυτό;

Θίοντορ: «Δεν ήταν δύσκολο να πάω, αφού ήταν κοντά στο σπίτι μου, μία διαδρομή 20 λεπτών με αμάξι. Με πολλούς από τους συμπαίκτες μου, έπαιζα ήδη στη γειτονιά μου. Πάντα έπαιζα με τους μεγαλύτερους. Πολλοί ήταν εκεί, λοιπόν. Ήταν η πρώτη φορά σε καθολικό σχολείο, φορούσα σχολή, οι κανόνες ήταν αυστηροί και ήξερα δεν θα μπορούσα να κάνω ό,τι ήθελα. Γνώριζα την κληρονομιά που είχε το συγκεκριμένο σχολείο και ήθελα να αποδείξω πως ανήκω εκεί».

-Ασχολήθηκες με κανένα άλλο άθλημα, προτού κατασταλάξεις στο μπάσκετ;

Θίοντορ: «Με το τένις! Μου άρεσε, το έκανα για διασκέδαση. Ο παππούς και η γιαγιά μου το λάτρευαν. Επειδή η μητέρα μου δούλευε,  ο παππούς μου με έπαιρνε από το σχολείο.. Πηγαίναμε στο γήπεδο και έβλεπα να παίζει τένις. Και μετά άρχισα να παίζω και εγώ».

Από το τένις έχω αποκτήσει την σκληρή νοοτροπία που κουβαλάω μέχρι τώρα. Είναι ατομικό σπορ και πρέπει να είσαι πάντα έτοιμος και συγκεντρωμένος».

-Η θητεία σου στο Σίτον Χολ αποτελεί έναν συνδετικό κρίκο σου με την Ελλάδα. Και τον θρυλικό Νίκο Γκάλη…

Θίοντορ: «Είμαι χαρούμενος και ευλογημένος που βρέθηκα στο Σίτον Χολ. Φίλε, το μπάσκετ μου πλήρωσε τις σπουδές. Άλλοι καλούνται να πληρώσουν 60.000 δολάρια τον χρόνο, αλλά εγώ σπούδασα δωρεάν επειδή έπαιζα. Απέκτησε τη μόρφωσή μου από το δώρο που έλαβα από τον Θεό.

Ήταν μία υπέροχη εμπειρία, με πολλά σκαμπανεβάσματα. Αλλάξαμε προπονητές μέσα στη σεζόν. Είναι πολλά που δεν σου λένε για το κολέγιο. Δεν είναι εύκολο. Και δεν αφορά μόνο το μπάσκετ.

Όσο για τον Νίκο Γκάλη; Είδα πολλά πράγματα από την ιστορία του στο Σίτον Χολ. Βίντεο, φωτογραφίες , έκανε πολλά. Ελπίζω να καταφέρω να τον γνωρίσω κάποια στιγμή».

-Το συμβόλαιο σου ολοκληρώνεται στο τέλος της σεζόν; Θέλεις να μείνεις;

Θίοντορ: «Ναι! Αυτή τη στιγμή με ενδιαφέρει να βρίσκομαι εδώ και να συνεχίζουμε να κερδίσουμε. Έχουμε να διεκδικήσουμε ακόμη δύο στόχους, το BCL και το πρωτάθλημα. Είναι δύο τίτλοι που θέλουμε. Αν μπορέσουμε να εκπληρώσουμε κάτι από αυτά, θα κάνει την απόφασή μου πιο εύκολη. Θα μιλήσω και με τη σύζυγό μου.

Από την άλλη, σκέφτομαι πως αν πως ότι επιστρέφω στην ΑΕΚ, θα ήθελα να βρω τον «κορμό» που έχουμε. Και τον κόουτς. Όταν ήρθα, πολλοί πίστευαν ότι θα αλλάξω τα πάντα. Η αλήθεια είναι πως εγώ έχω αλλάξει. Δεν είμαι εγωιστής, πάω με το γενικό… ρεύμα και περιμένω την ευκαιρία μου. Είμαι χαρούμενος που είμαι εδώ».

-Βλέπεις το φετινό Final Four ως μία μορφή εξιλέωσης για το χαμένο του 2017 με την Μπάνβιτ;

Θίοντορ: «Η προσέγγισή μου στο Διηπειρωτικό Κύπελλο ήταν ίδια. Την τελευταία φορά που βρέθηκα σε ένα τέτοιο παιχνίδι, ήθελα να είμαι νικητής. Αυτό συνέβη στη Βραζιλία. Όποτε έχω την ευκαιρία να διεκδικήσω έναν τίτλο είναι απίθανο. Και συνάμα δύσκολο. Θα είναι ευλογία να φτάσουμε στο Final Four του BCL».

Στους περισσότερους τελικούς που έχει αγωνιστεί, έχεις αναδειχθεί και MVP. Υπάρχει κάποιο μυστικό;

Θίοντορ: «Ένας τελικός είναι τα…  πάντα. Όταν τα φώτα είναι λαμπρά, προσπαθώ να είμαι ο καλύτερος. Στις δύσκολες στιγμές να είμαι εκεί. Δεν έχουν όλοι την ικανότητα να σπρώξουν την ομάδα τους σε ένα τελικό. Δεν υπονοώ κάτι για τους εκάστοτε συμπαίκτες μου, αλλά όταν η μπάλα «καίει», την θέλω. Και θα το ρυθμίσω. Είναι κάτι που έχω μέσα μου.

Ίσως γι’ αυτό ευθύνονται τα τρία χρόνια της καριέρας μου που χάναμε συνεχώς. Σιχαίνομαι να χάνω και αυτό έχω στο μυαλό μου».

-Τι συνέβη με την Αρμάνι;

Θίοντορ: «Έφτασα επιτέλους στην Euroleague.  Δούλεψα σκληρά. Τότε στο Μιλάνο ήρθε νέος προπονητής, η ομάδα ήταν καινούργια. Έπρεπε να κάνουμε πολλά και μαζεμένα πράγματα. Δεν κρατάω κακία. Ξέρω ότι μπορώ να παίξω εκεί.

Στην off season μου είπαν πολλά: έλα, μην έρθεις, ο ρόλος σου θα αλλάξει. Είχα συμβόλαιο, ήθελα όμως να φύγω. Το ίδιο και εκείνοι. Δεν μπορούσαμε, όμως να βρούμε τη λύση. Δεν κρατάω καμία κακία κανέναν. Μιλάω ακόμη σε πολλούς συμπαίκτες μου από εκείνη την ομάδα.

Με την Αρμάνι βρισκόμαστε στα δικαστήρια, μου χρωστούν χρήματα. Δεν ζητάω κάτι παραπάνω, δεν έκανα  κάτι λάθος. Και για πούμε και την άλλη πλευρά, δεν έπαιξα άσχημα. Ούτε αυτοί έχουν να μου καταλογίσουν κάτι».

-Πως διαχειρίστηκες την αποχή σου;

Θίοντορ: «Είμαι χαρούμενος που παίζω. Πολλοί δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει με έναν αθλητή, ο οποίος τραυματίζεται. , Δεν μπορούσα να κάνω αυτό που αγαπάω. Φτάνει το καλοκαίρι, είμαι έτοιμος και η ομάδα μου λέει όχι! Είχα ευκαιρίες να παίξω αλλού. Αλλά η Αρμάνι δεν με άφηνε.

Μπορούσα να πάω στη Λοκομοτίβ Κουμπάν, σε άλλη ομάδα στη Ρωσία, παντού! Όμως στην ΑΕΚ ένιωσα σαν στο σπίτι μου. Ένιωθα πως έπρεπε να είμαι εδώ. Ήταν το ίδιο συναίσθημα, όταν δεσμεύτηκα με την Μπάνβιτ.

Μίλησα με τη γυναίκα μου και μου είπε «πήγαινε στην ΑΕΚ. Εκεί πρέπει να πας». Τα υπόλοιπα είναι ιστορία».

-Μίλησες και με τον Ντελρόι Τζέιμς;

Θίοντορ: «Ναι, μιλήσαμε. Μία εβδομάδα πριν υπογράψει στην ΑΕΚ, πήγαινα στην Τουρκία. Ήθελα μέχρι τις 5 Ιανουαρίου να πάρω την απόφασή μου. Χρειαζόμουν 4 ημέρες να το σκεφτώ, ποιος θα μου δώσει την καλύτερη ευκαιρία να παίξω και να ηγηθώ.

Είχα επικοινωνία και με τον κόουτς Μπάνκι μία ώρα στη τηλέφωνο, πριν πω το «ναι». Μου ανέλυσε τα πάντα, αλλά το πιο σημαντικό ήταν ότι με χρειαζόντουσαν. Πολλές ομάδες θα ήθελα να με αποκτήσουν μόνο και μόνο για το όνομά του. Αλλά στην ΑΕΚ με ήθελαν και εγώ ήθελα να δείξω ότι μπορώ να παίξω στο υψηλότερο επίπεδο. Να έρθω κάπου που με θέλουν.

Το ήξερα ότι αποφάσισα σωστά. Είδα τη ζεστασιά από τον κόσμο, από την ομάδα. Κανείς δεν ένιωθε ότι έρχομαι να τους πάρω τη θέση η να τους επισκιάσω. Δεν είμαι αυτός ο τύπος. Είμαι ήρεμος, θέλω να κάνω παρέα με τους συμπαίκτες μου. Δεν έχω κάτι αρνητικό να πω. Συνήθως, μετά από λίγες ημέρες όλο και κάτι θα βρεις. Όλα είναι τέλεια. Η ομάδα με έχει βοηθήσει πάρα πολύ».

-Νωρίτερα ανέφερε την σύζυγο του, η οποία είναι επίσης αθλήτρια του μπάσκετ. Πως είναι η συμβίωση, δέχεσαι κριτική;

Θίοντορ: «Είναι απίθανη. Κάτι που ήθελα να κάνω. Η αγαπημένη ταινία μου είναι το «Love and basketball». Αναζητούσα μία σχέση με μία γυναίκα που θα έπαιζε μπάσκετ. Τότε δεν γνώριζα ότι θα την  παντρευόμουν κιόλας. Την πρώτη φορά που αντίκρισα ήταν πριν από έξι χρόνια. Ακόμη το θυμάμαι.

Είναι όμως δύσκολο να το εξηγήσω. Τότε δεν ήταν η σωστή στιγμή. Ήμουν νέος, ζούσα μία διαφορετική ζωή και ήμουν συγκεντρωμένος μόνο στην καριέρα μου. Τη συνάντησα όμως μετά…

Μου ασκεί κριτική. Πάντα. Ακόμη και στα παιχνίδια. Είναι φανατική,  λατρεύει το παιχνίδι. Θα καθίσουμε να δούμε μία ταινία και τότε θυμάται όλα τα άσχημα που έχω και μου ασκεί κριτική…

Με καταλαβαίνει, ξέρει τι περνάω. Μαζί της μπορώ να προπονηθώ. Λατρεύουμε το ίδιο άθλημα. Παίζουμε και μονά. Λατρεύω να της «ρίχνω κλωτσιές στον πισινό» (σ.σ.: kick her ass ήταν η ατάκα του)».

-Πως σου φάνηκε το ντέρμπι (Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός) που δεν έγινε;

Θίοντορ: «Τίποτα δεν μου φαίνεται περίεργο στην Ευρώπη. Έχω δει παιχνίδι δίχως θεατές. Ομάδες να φεύγουν στο ημίχρονο. Ξέρω τη διαμάχη ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, όλα είναι πιθανά. Δεν ξεχνάω εκείνο το ματς με το Μιλάνο (στο ΟΑΚΑ με τον Παναθηναϊκό), όπου είχα αποβληθεί και είχε γίνει χαμός! Όλο αυτό είναι δική τους δουλειά, εγώ είμαι με την ΑΕΚ (σ.σ.: γέλια)».

-Τόσο στην Ευρώπη, όσο και στο NBA υπάρχει ένα κίνημα που ζητάει περισσότερη ηρεμία από τους φιλάθλους. Πιστεύεις ότι υπάρχει λύση;

Θίοντορ: «Όταν μιλάμε για τον κόσμο, θα πρέπει να καταλάβουν πως είμαστε επαγγελματίες. Αυτοί αγοράζουν τα εισιτήρια, από τα οποία προκύπτουν τα χρήματα των συμβολαίων μας. Τους θέλουμε στο γήπεδο, αλλά όχι και τον ρατσισμό.

Δεν με νοιάζει αν με βρίζουν. Εκτός  έδρας είναι κάτι που μου… αρέσει. Αλλά αν μου λες τη λέξη που ξεκινάει από «ν» είναι τρελό. Έχει και η άλλη ομάδα έναν μαύρο παίκτη. Η ομάδα σου. Αυτός εξαιρείται;

Όσο για τη λίγκα; Ο κόσμος θα είναι κόσμος. Είναι δύσκολο να τον ελέγξεις. Δεν ξέρεις ποιος μπορεί να πει το σχόλιο. Ίσως στο ΝΒΑ είναι πιο εύκολο να τους βρεις και να τους τιμωρήσεις. Αν το κάνεις στην Ευρώπης, θα πρέπει να τιμωρήσεις ολόκληρο το γήπεδο».

-Τον τελευταίο καιρό γίνονται απανωτές τρομοκρατικές επιθέσεις. Έχεις αποφύγει εκείνη της Κωνσταντινούπολης, στο κλαμπ «Ρέινα». Τι σκέφτεσαι κάθε φορά που ακούς για ένα νέο χτύπημα;

Θίοντορ: «Εκείνη η νύχτα… Ήταν τρελή. Είχα ξεκινήσει για να πάω. Τελικά δεν το έκανα. Είναι κάτι που δεν μπορώ να ξεχάσω. Ήταν μία Παραμονή Πρωτοχρονιάς που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου!  Όσο σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να πάρω μία άλλη απόφαση. Είναι λυπηρό αυτό  που συνέβη. Όπως και αυτό που έγινε στη Νέα Ζηλανδία πριν από ημέρα.

Είναι σκληρό να το διαχειριστεί κάποιος. Η γυναίκα μου είναι μουσουλμάνα. Γιατί δεν μπορούμε να τα πάμε καλά; Γιατί μισούμε τον άλλο;. Γιατί δεν μπορούμε να μοιράζουμε αγάπη; Μπορεί να μην σε ξέρω, αλλά θα πιω ένα ποτό μαζί σου. Ο κόσμος έρχεται και μου ζητάει μία φωτογραφία. Δεν θα πω όχι. Δεν μπορώ να τους απορρίψω. Απλά δεν μπορώ. Αν το κάνω θα πουν, αυτός είναι μαλ@κ@ς. Ή νομίζει ότι είναι κάποιος. Λάθη γίνονται, αλλά να μπεις σε μέρος να σκοτώσεις 40 ανθρώπους; Αυτό που με.. σκοτώνει πραγματικά είναι πως αυτά τα άτομα δεν το αποφασίζουν ξαφνικά. Είναι τρελοί. Μα το σύστημα τους αγνοεί».