Η λέξη «παράδεισος» έχει μια εκπληκτική ιστορία που ξεκινά από την αρχαία Περσία και περνά μέσα από την ελληνική γλώσσα. Το αρχικό της όνομα ήταν «pairi-daeza» στα αρχαία περσικά, και σήμαινε «περίκλειστος κήπος». Οι Πέρσες βασιλείς και ευγενείς κατασκεύαζαν μεγαλοπρεπείς, περιφραγμένους κήπους για ηρεμία και απόλαυση. Αυτοί οι κήποι θεωρούνταν ιεροί και συχνά σχεδιάζονταν με ακριβή γεωμετρία και συμβολικά στοιχεία, με σκοπό να προσφέρουν μια εικόνα τέλειας αρμονίας και γαλήνης.
Η λέξη πέρασε στα ελληνικά ως «παράδεισος», αποκτώντας μια νέα πνευματική διάσταση μέσα από τα γραπτά κείμενα. Οι Έλληνες, γνωρίζοντας την περσική παράδοση, άρχισαν να χρησιμοποιούν τον όρο όχι μόνο για φυσικούς κήπους, αλλά και για ιδανικούς, ουράνιους τόπους. Έτσι, σταδιακά, ο παράδεισος έγινε σύμβολο ευδαιμονίας και τέλειας γαλήνης στη μετά θάνατον ζωή.
Στη συνέχεια, η λέξη αυτή ενσωματώθηκε στις θρησκευτικές παραδόσεις και εξελίχθηκε στη σημασία που γνωρίζουμε σήμερα. Ο «παράδεισος» που περιγράφεται πλέον σε πολλές θρησκείες και πολιτισμούς, εμπνεύστηκε από αυτούς τους αρχαίους κήπους της Ανατολής, όπου βασίλευε η απόλυτη ομορφιά και ισορροπία, προσφέροντας μια γέφυρα μεταξύ του φυσικού και του πνευματικού κόσμου.