Η σκηνή είναι γνωστή. Επιστρέφεις από τη δουλειά μετά από μια εξαντλητική μέρα. Το μόνο που θες είναι να πας σπίτι σου, να ξεκουραστείς, να δεις την οικογένειά σου, να αποφορτιστείς. Αντί γι’ αυτό, βρίσκεσαι να κάνεις κύκλους στους ίδιους δρόμους, παγιδευμένος σε έναν φαύλο κύκλο απόγνωσης. Όχι γιατί δεν υπάρχει αρκετός χώρος, αλλά γιατί η πόλη αυτή δεν σε σέβεται.
Κάνεις πέντε, δέκα, δεκαπέντε γύρους. Κάθε λεπτό που περνάει, η κούραση μετατρέπεται σε θυμό. Σκέφτεσαι όλα τα πράγματα που θα μπορούσες να κάνεις αν δεν σπαταλούσες τη ζωή σου ψάχνοντας μια θέση. Θέλεις να πας στην τουαλέτα; Ξέχνα το. Θέλεις να δεις τα παιδιά σου πριν κοιμηθούν; Ξέχνα το. Θέλεις να ξεκουραστείς; Ξέχνα το.
Και τότε, βλέπεις μια “θέση”. Όχι κανονική, φυσικά. Είναι μπροστά από έναν κάδο ή κοντά σε μια γωνία που ξέρεις ότι αν σε γράψουν, θα πληρώσεις όσο ένα μεροκάματο. Αλλά δεν έχεις άλλη επιλογή. Υπερβαίνεις τον εαυτό σου και το βάζεις εκεί. Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι “δεν πειράζει”. Ότι “έτσι είναι η ζωή εδώ”. Ότι “όλοι έτσι κάνουν”. Και κάπως έτσι, η πόλη σιγά-σιγά σε νικάει.
Η κατάσταση έχει γίνει τόσο αφόρητη που πλέον μοιάζει να έχει μπει σε μια συλλογική συνείδηση: “Στο Παγκράτι δεν υπάρχει parking. Ζήσε με αυτό.” Και όμως, σε άλλες περιοχές έχουν εφαρμοστεί λύσεις. Ζώνες ελεγχόμενης στάθμευσης, αυστηρά πρόστιμα, οργανωμένο σύστημα. Γιατί εκείνοι; Γιατί αυτοί να μην κάνουν κύκλους και να μην παρακαλάνε να βρουν μια θέση; Μήπως έχουν άλλες ανάγκες από τους κατοίκους του Παγκρατίου; Ή μήπως απλά είναι πιο σημαντικοί από εσένα;
Και δεν είναι μόνο η αναζήτηση της θέσης. Είναι το κόστος. Αν θέλεις να έχεις εξασφαλισμένο parking, θα πρέπει να πληρώσεις μια περιουσία. Και αυτά τα ιδιωτικά parking; Μακριά από το σπίτι σου, σε τιμές που μόνο “φυσιολογικές” δεν τις λες. Το Παγκράτι είναι γεμάτο με πολυκατοικίες που χτίστηκαν πριν το αυτοκίνητο γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Οι υποδομές είναι ανύπαρκτες, αλλά η πολιτεία δεν ενδιαφέρεται. Εσύ, όμως, πρέπει να βρεις λύση μόνος σου.
Κάθε μέρα, χάνεις ώρες από τη ζωή σου. Ώρες που δεν γυρίζουν πίσω. Ώρες που θα μπορούσες να περάσεις με τους αγαπημένους σου, να ξεκουραστείς ή απλά να αναπνεύσεις. Και όλα αυτά, γιατί; Γιατί κανείς δεν νοιάζεται. Κανείς δεν σκέφτεται ότι η ζωή σου δεν πρέπει να είναι ένας ατελείωτος αγώνας δρόμου για μια θέση parking.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η κατάσταση στο Παγκράτι είναι εξοργιστική. Είναι μια προσβολή για όσους ζουν στο Παγκράτι, μια αδιάκοπη υπενθύμιση ότι αυτή η πόλη θεωρεί τις ανάγκες σου λιγότερο σημαντικές από τις ανάγκες άλλων. Αλλά δεν πρέπει να συνεχιστεί. Η ανοχή είναι το καύσιμο της αδιαφορίας τους.
Black Friday: υπάρχει κάτι που σε συμφέρει να αγοράσεις τώρα
Black Friday: υπάρχει κάτι που σε συμφέρει να αγοράσεις τώρα
Έχει ήδη γεννηθεί ο άνθρωπος που θα φτάσει τα 200 χρόνια;
Κάθε πότε πρέπει να κάνουμε μπάνιο; Μήπως κάτι ξέρουν όσοι δεν κάνουν συχνά;