Έχουν περάσει 30 χρόνια από το τέλος της δεκαετίας του 80. Πολλά πράγματα που είχαμε τότε σαν παιδιά εξαφανίστηκαν. Ας θυμηθούμε οι παλιότεροι και ας μάθουν οι νεότεροι, τι είχαμε και χάσαμε. Μικρή αναδρομή, με εννέα χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές χρειάζονταν δισκέτες. Δισκέτες 5 και 1/4 (ένα τέταρτο) ή 3,5 (τριαμισάρες).
Τι είναι η δισκέτα;
Ήταν το Α και το Ω της λειτουργίας του υπολογιστή. Περιείχε ένα πρόγραμμα, λειτουργικό το λέγαμε, συνήθως MS-DOS 3.30. Αυτό έθετε σε λειτουργία τη χρήση του υπολογιστή. Εκεί θα γράφαμε τις εντολές για να ξεκινήσουν τα παιχνίδια. Στην οθόνη είχαμε ένα σύμβολο A:/> και δίπλα μία παύλα να περιμένει να γράψουμε την εντολή DIR ώστε να δούμε τα περιεχόμενα. Μόνο .COM και .EXE ηταν προγράμματα.
Τηλέφωνο με υπομονή.
Για να καλέσουμε κάποιον στο τηλέφωνο έπρεπε να βάλουμε το δάκτυλό μας στο καντράν και να το γυρίσουμε μέχρι τον κόφτη. Πάντα μου φαινόνταν περίεργο που είχαμε το 100 για την άμεση δράση. Για να καλέσεις το 100, το «1» ήταν γρήγορο, αλλά μέχρι να πάρεις τα «0»… σε είχαν κλέψει και ακόμα τηλεφωνούσες.
Καρούλι Φιλμ. 36αρια, 24αρια και 12αρια!
Τοποθετούσαμε το φιλμ στην αγαπημένη μας Kodak ή αργότερα Canon. Γυρίζαμε την ροδέλα και ακουγόταν ένα κλικ. Είχες οπλίσει, το μόνο που έμενε, να πατήσεις το κουμπί. Αν δεν σου άρεσε η φωτογραφία, την πάτησες. Έχανες μία πόζα και μία ευκαιρία. Δεν είχε οθόνη να δεις τι τράβηξες. Θα έβλεπες το αποτέλεσμα, αφού τελείωνε το φιλμ. Έπρεπε να το γυρίσεις όλο πίσω με το μοχλό που έβγαινε κάτω από τη μηχανή. Πήγαινες το φιλμ στον φωτογράφο και μετά από 2-3 ημέρες, έπαιρνες στα χέρια σου τις φωτογραφίες.
Ήταν φωτογραφίες ζωντανές. Τις έβλεπες, τις έβαζες σε κορνίζα. Μύριζες το ειδικό χαρτί και γέμιζες τους τοίχους με αυτές. Καθημερινά μπροστά σου, να ζεις τις ιδιαίτερες στιγμές. Δεν φοβόσουν μην σβήσει η μνήμη, χαμογελούσες μόνο και μόνο που τις έβλεπες.
Χερούλι παραθύρου στο αυτοκίνητο
Μπορεί ακόμα να υπάρχουν αυτοκίνητα που τα παράθυρα ανοίγουν με το χερούλι. Την δεκαετία του 80, ήταν ο μόνος τρόπος να ανοίξεις το παράθυρο. Υπήρχαν κάποια Mercedes, Audi και Dacia που είχαν κουμπιά για τα παράθυρα. Στα μάτια μας ήταν μαγεία. Ήταν ο Kit 2000 κοντά μας.
ΚΙΤ 2000
Το υπέρτατο αυτοκίνητο, το όνειρο όλων. Η σειρά που καθήλωσε όλο τον πλανήτη. Ο ήρωάς μας Μάικλ Νάιτ οδηγούσε τον Κιτ 2000, ένα αυτοκίνητο ρομπότ που μιλούσε, οδηγούσε μόνο του, έκανε άλματα και με το υπέροχο κόκκινο φως μπροστά σκάναρε τα πάντα. Τότε ξεκίνησε κι ένα ρεύμα στην Ελλάδα, να βάζουν λαμπάκια στο αυτοκίνητο και κουμπιά που δεν είχαν λειτουργίες.
Michael Night and KIT 2000
Κασέτα 60αρα, 90αρα κόκ
Η κασέτα ήταν το USB των 80. Είχε 2 πλευρές, όπου περιείχαν τραγούδια. Αν η κασέτα ήταν 60αρα, τότε η κάθε πλευρά είχε 30 λεπτά ηχογράφησης. Σε αυτές ακούγαμε τραγούδια, αντί για δίσκους. Γράφαμε τραγούδια από το ραδιόφωνο κι όταν μιλούσε ο παραγωγός βρίζαμε και του καταβάζαμε όσα δεν μπορείς να φανταστείς. Το θέμα του Chicago (σειρά στην TV) και του 21 Jumpstreet ήταν ο καημός μου να ηχογραφήσω. Μπρος και πίσω μέχρι να πετύχεις που ήταν το τραγούδι.
Βιντεοκασέτες
Χρειαζόσουν το Video, τη συσκευή που συνδεόταν στην τηλεόραση με Scart κι έπαιζε τις βιντεοκασέτες. Σε αυτές έγραφες ταινίες από την τηλεόραση. Νοίκιαζες από το Video Club ταινίες και έβλεπες, με πραγματικό κόστος ή έβλεπες για πεντηκοστή φορά τη βάπτισή σου ή τον γάμο των δικών σου.
Από ταινίες, πρώτη φορά είδα Indiana Jones και οτιδήποτε από Στάθη Ψάλτη.
Walkman
Το Walkman έπαιζε τις κασέτες, τις περισσότερες φορές. Ήταν μία συσκευή μικρή, λίγο μεγαλύτερη από την κασέτα με 3 κουμπιά, Play FastForward και Stop/Eject. Είχαν ακουστικά με στέκα, τα οποία συνδέονταν στο Walkman με καλώδιο. Τα καλά Walkman ήταν σπάνια. Συνήθως «μάσαγαν» τις κασέτες κι αν δεν την έκοβαν, ήσουν τυχερός. Με ένα μολύβι γύριζες την κασέτα πίσω (Επίδειξη άλλη φορά)
Αναλογικό Ρολόι
Είναι μία συσκευή που δεν έπαιρνε μπαταρίες. Έπρεπε να το κουρδίζεις κι αν το ξέχναγες… έχανες την ώρα! Είχε και ξυπνητήρι, είχε άλλο, αυτόνομο, κουρδιστήρι. Εκεί μάθαμε την ώρα, με ωροδείκτες και λεπτοδείκτες, να γυρίζουν κυκλικά αιώνια.
Η δεκαετία του 80 είχε μία άλλη μαγεία. Ήταν η αρχή της τεχνολογίας, αλλά υπήρχε και η κοινωνική ζωή. Έβγαινες, μιλούσες με κόσμο, χόρευες, εκφραζόσουν διαφορετικά. Έδειχνες ποιος πραγματικά είσαι κι όχι ένα Avatar.