Τι είπε ο Ωνάσης στον Ζαμπέτα
Τα περιγράφει ο αθάνατος σολίστας και συνθέτης με τον δικό του απαράμιλλο τρόπο.
Τον Γιώργο Ζαμπέτα είχα την ευλογία να τον απολαύσω από κοντά σε μοναδικές στιγμές στο σπίτι του στο Δάσος Χαϊδαρίου.
Ο γιατρός και μπουζουκίστας Νίκος Καστανιάς είχε κάνει το προξενιό και χαιρόμουνα το «δάσκαλο» σε πρώτο πλάνο.
Όλα όσα είδα κι άκουσα έχουν τη δική τους θέση στα πολύτιμα της καρδιάς και του μυαλού.
Όπως επίσης είχα την χαρά και την τιμή να σμίξω και με τον Πάνο Γεραμάνη, ο οποίος μάλιστα προλόγισε και βιβλία μου.
Σε αυτόν εξιστορεί ο Ζαμπέτας (Μάρτης 1988, εφημερίδα Τα Νέα) τη συνάντησή του με τον Αριστοτέλη Ωνάση τον Αύγουστο του 1969:
«Ας αρχίσω απ’ τον πιο μεγάλο όλων των μεγιστάνων. Τον Αριστοτέλη Ωνάση. Ερχόταν πολύ συχνά. Του άρεσαν οι πενιές μου. Κι εμένα μου άρεσε ο Ωνάσης. Ξέρεις τι άνθρωπος ήταν; Α, μεγάλη καρδιά. Όσο πλούσιος ήταν τόσο απλά φερόταν στον κόσμο. Έπινε πολύ ο Ωνάσης. Όσο κι αν έπινε όμως, δεν μεθούσε ποτέ του.
Θυμάμαι, ήταν παραμονές Δεκαπενταύγουστου 1969 κι είχε έρθει ο μεγάλος Αριστοτέλης στα Ξημερώματα, που ήταν τότε στην παραλία στο Ελληνικό. Έφυγαν όλοι και μείναμε οι δυο μας. Εγώ του ‘παιζα μπουζούκι μέχρι το γλυκοχάραμα.
Γεια σου, ρε Ζαμπέτα προλετάριε, μου είπε όταν σηκώθηκε να φύγει. Εσύ κι εγώ τα λεφτά τα κάναμε από τις υπερωρίες. Και είπε κάτι παραπάνω, που μου ‘δωσε μεγάλη χαρά: Το μπουζούκι σου, Ζαμπέτα, ισοδυναμεί με ολόκληρη ορχήστρα κλασικής μουσικής».
*Η φωτογραφία είναι του Τάκη Πανανίδη