Η αποξήρανση της Μεσογείου, γνωστή και ως κρίση της Μεσογείου, αναφέρεται σε μια περίοδο στην ιστορία που συνέβη πριν από περίπου 5,5 εκατομμύρια χρόνια, κατά την οποία σχεδόν το 70% του όγκου του νερού της Μεσογείου εξατμίστηκε.
Αυτή η διαδικασία οδήγησε στην κάλυψη του πυθμένα της Μεσόγειου από ένα στρώμα αλατιού πάχους έως και 3 χιλιομέτρων.
Κύριοι παράγοντες που συνέβαλαν σε αυτήν την αποξήρανση περιλάμβαναν γεωλογικές και κλιματολογικές αλλαγές, που επηρέασαν τη συνδεσιμότητα της Μεσογείου με τον Ατλαντικό Ωκεανό μέσω του στενού του Γιβραλτάρ.
Όταν ο ρυθμός εξάτμισης υπερέβη τη ροή των υδάτων που εισέρχονταν στην περιοχή, δημιουργήθηκαν συνθήκες αφυδάτωσης και τελικά η Μεσόγειος υπήρξε μια από τις πιο ξηρές περιοχές του κόσμου.
Η γεωλογική αυτή εξέλιξη έχει καθοριστική σημασία για την κατανόηση της τρέχουσας ρύθμισης των θαλάσσιων οικοσυστημάτων και των διαδικασιών που σχετίζονται με την παγκόσμια κλιματική αλλαγή, δεδομένου ότι οι σύγχρονες ακτές της Μεσογείου αντιμετωπίζουν προκλήσεις όπως η άνοδος της στάθμης της θάλασσας και η ρύπανση.
Αυτές οι καταστάσεις ενδέχεται να σχετίζονται και με τις τρέχουσες προτάσεις για τη βιώσιμη διαχείριση των ιχθυαποθεμάτων στη Μεσόγειο και τον Εύξεινο Πόντο, δεδομένου ότι οι περιβαλλοντικές συνθήκες συνεχίζουν να αλλάζουν.
Διαβάστε επίσης: