Έκανε πάρτι με σαμπάνια και κάλεσε μόνο χρονοταξιδιώτες. Φαντάζεσαι πόσοι πήγαν;

Στις 28 Ιουνίου 2009, ο Στίβεν Χόκινγκ άνοιξε μια σαμπάνια, έστησε τραπέζι με μπαλόνια και περίμενε κόσμο. Η διαφορά; Δεν κάλεσε κανέναν. Τουλάχιστον όχι εκείνη τη μέρα. Το πάρτι του ήταν αυστηρά για χρονοταξιδιώτες. Κι αν κάποιος ερχόταν, θα αποδείκνυε πως το ταξίδι στον χρόνο είναι εφικτό.

Ο Χόκινγκ δημοσίευσε την πρόσκληση μόνο αφότου είχε τελειώσει το πάρτι. Ήθελε να δει αν κάποιος από το μέλλον θα το μάθαινε και θα επέστρεφε στον χρόνο για να παρευρεθεί. Ο χώρος ήταν το κολέγιο Gonville & Caius στο Cambridge, και όλα ήταν έτοιμα: πολυθρόνες, ποτήρια, διακόσμηση, ακόμη και χρονόμετρο αντίστροφης μέτρησης.

Περίμενε αρκετή ώρα, κοιτώντας προς την πόρτα. Κανείς δεν εμφανίστηκε. Ήταν μια ήσυχη στιγμή που θύμιζε θεατρική σιωπή. Για τον ίδιο, όμως, ήταν ένα πείραμα με άποψη. Ήθελε να εξετάσει αν η σιωπή του χρόνου σημαίνει απουσία ή απλώς σιωπηλή άρνηση. Δεν ήρθαν επειδή δεν μπορούν ή επειδή δεν θέλουν να φανερωθούν;

Αργότερα, είπε: «Ήλπιζα να περάσει η Μις Υφήλιος του μέλλοντος από την πόρτα. Κρίμα, ήπια τη σαμπάνια μόνος μου». Ο ίδιος πίστευε ότι το ταξίδι προς το παρελθόν είναι απίθανο, αλλά δεν του έλειπε το χιούμορ. Οργάνωσε ένα πείραμα όπου το “τίποτα” ήταν το πιο εύγλωττο αποτέλεσμα.

Η στιγμή αυτή πέρασε στην ιστορία όχι μόνο ως επιστημονική σκέψη, αλλά και ως μια ανθρώπινη, σχεδόν ποιητική πράξη. Ένας επιστήμονας με νόμπελ στο μυαλό και σαμπάνια στο ποτήρι, περίμενε να του αποδείξει κάποιος ότι το μέλλον έχει τρόπους να επιστρέφει. Δεν ήρθε κανείς. Ή μήπως ήρθαν και απλώς δεν το θυμόμαστε ακόμα;