Παναθηναϊκός: Με όλους τους προπονητές κάτι γίνεται

Είναι… παραδοσιακό αυτό το πρόβλημα. Ο Παναθηναϊκός ανέκαθεν δυσκολευόταν αφάνταστα να κρατήσει για αρκετά χρόνια κάποιον προπονητή.

Αν παρατηρήσει κανείς ότι αυτό είναι ελληνικό φαινόμενο, δεν θα έχει άδικο. Πάντως, τούτο δε σημαίνει ότι ο Παναθηναϊκός πρέπει να είναι… μία από τα ίδια.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που οι υποστηρικτές του αισθάνονται περήφανοι και σίγουρα ένας εξ αυτών δεν είναι η ταύτιση με κάποιον προπονητή. Φωτεινή εξαίρεση ο αείμνηστος Γιάννης Κυράστας.

Είτε η ομάδα απέδιδε καλό ποδόσφαιρο είτε όχι, σχεδόν όλοι όσοι κάθισαν στον πάγκο αποχώρησαν ως αποτυχημένοι.

Ο Άγγελος Αναστασιάδης που απέκλεισε κοτζάμ Γιουβέντους; Ο θρησκόληπτος με τις απαρχαιωμένες αντιλήψεις.

Ο Φερνάντο Σάντος που έφτιαξε ομαδάρα (όχι μία, αλλά πολλές και σε άλλους πάγκους) και φάνηκε στην πορεία; Κακομούτσουνος και μίζερος.

Ο Σέρχιο Μαρκαριάν που πήρε αυτήν την ομάδα και την έφτασε μέχρι τη… Ριζούπολη και μια ανάσα από τα ημιτελικά του Europa League; «Τι μαλ… είναι».

Ο Ιτζάκ Σουμ; Νταμπλούχος και με πέντε νίκες σε έξι ματς, αλλά απολύθηκε! Αλμπέρτο Μαλεζάνι; «Κάτσο». Ο Βίκτορ Μουνιόθ. «Σαγόνιας» part II μετά τον Γιάτσεκ Γκμοχ. Ο ένας μας μυρίζει, ο άλλος μας βρομάει. Στην Ελλάδα θαρρείς πως ο προπονητής είναι ένα είδος καρικατούρας. Ο Παναθηναϊκός δεν αποτελεί εξαίρεση.

Ακόμα και με τον Γιώργο Δώνη που πήρε μια χρεοκοπημένη ομάδα και την ανέβασε επίπεδο, κάτι συνέβη και δεν παρέμεινε στον πάγκο.

Εν ολίγοις, η διοίκηση του Παναθηναϊκού πρέπει α) να φροντίσει να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις της απέναντι στο ποδοσφαιρικό τμήμα β) να κάνει τη σωστή επιλογή προπονητή γ) να τον προστατεύσει, αλλά και δ) να μην επιτρέψει ανάλογες συμπεριφορές όπως εκείνη του τωρινού σταφ απέναντι σε παίκτες.

Μη νομίζετε ότι είναι ευχάριστο και για τους δημοσιογράφους (την πλειοψηφία των δημοσιογράφων για να είμαστε ακριβείς) να γράφονται κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια.

Το θέμα όμως είναι ότι με όλους τους προπονητές κάτι γίνεται. Ένα σισύφειο έργο συντελείται στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό, ο οποίος όχι μόνο δεν πλησιάζει στην κορυφή σαν τον Σίσυφο, αλλά τη βλέπει με τα κυάλια.