Ο Γιάννης Αγγελάκας «έχει κέφια» και έφτιαξε ένα από τα καλύτερα album του!

Ενημερώθηκε στις 31 Μάι 2022 - 12:49 Ο Γιάννης Αγγελάκας έφτιαξε ένα από τα καλύτερα album της δεκαετίας!

Συντάκτης: Λευτέρης Παυλίδης Χρόνος ανάγνωσης: 6 λεπτά

Ο Γιάννης Αγγελάκας κυκλοφόρησε την δεύτερη πολυαναμενόμενη δουλειά του με τους 100 °C και μας άφησε με το στόμα ανοιχτό!

Το album του Γιάννη Αγγελάκα και των 100 °C με τίτλο «Έχω κέφια» με την υπογραφή του Ogdoo Music Group και της Alltogethernow είναι πλέον διαθέσιμο στο κοινό ενώ φυσικά κυκλοφορεί και σε cd.

Ο Γιάννης Αγγελάκας παρουσιάζει μέσα από το νέο του album την καλύτερη έκδοση του ελληνικού ροκ και μέσα από τα 11 τραγούδια του μπορεί εύκολα να αντιληφθεί κανείς πως πρόκειται για μια από τις καλύτερες και πιο ενδιαφέρουσες προτάσεις του.

Κινηματογραφικοί ήχοι, στίχοι ποίηση και μελωδίες με έντονα στοιχεία από τους «Επισκέπτες», συνθέτουν το απόλυτο μουσικό σκηνικό!

Αγοράστε το album πριν εξαντληθεί εδώ

Ακούστε όλα τα τραγούδια σε:

Spotify | Apple Music | Deezer | Amazon Music | Tidal

Γιάννης Αγγελάκας – Ακούστε το νέο του album:

Στο Sportime.gr έχουμε «λιώσει» κυριολεκτικά στα plays το album και σε πρώτη φάση ξεχωρίσαμε τα παρακάτω – κυριολεκτικά – αριστουργήματα!

ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ

Στα δίχτυα σου γεννήθηκα κι εκεί παλεύω ακόμα
Να ξεσκαλώσω, να σωθώ απ’ τ’ άπληστό σου στόμα

Και σαν αγρίμι μυθικό κουρνιάζω μες στα χιόνια
Μα λεν πως ο χειμώνας σου θε να κρατήσει αιώνια

Αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή χωρίς εσένα
Τα νύχια σου αν δεν έσταζαν χλιδή ερημιά και ψέμα

Τα κοφτερά δοντάκια σου τα καλογυαλισμένα
Για λίγο αν δεν αλέθανε κορμιά βασανισμένα

Στα δίχτυα σου γεννήθηκα κι εκεί παλεύω ακόμα
Να ξεσκαλώσω, να σωθώ απ’ τ’ άπληστό σου στόμα

Και σαν αγρίμι μυθικό κουρνιάζω μες στα χιόνια
Μα λεν πως ο χειμώνας σου θε να κρατήσει αιώνια

Αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή χωρίς εσένα
Αν μάθαινες να ξεδιψάς απ’ το δικό σου αίμα

Τα κοφτερά δοντάκια σου τα καλογυαλισμένα
Για λίγο αν δεν αλέθανε κορμιά βασανισμένα

Αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή χωρίς εσένα
Θα βρίσκαν ένα δρόμο τα όνειρά μας τα χαμένα;

Θα βγαίναν απ’ τα στήθια μας τραγούδια θυμωμένα;
Αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή χωρίς εσένα

Μακάριοι όσοι πέφτουνε για ύπνο σκοτεινοί και πεινασμένοι
Και το πρωί ξυπνούν ανάλαφροι, ορεξάτοι, χορτασμένοι

Μακάριοι όσοι τέσσερις ωρίτσες παν’ δουλεύουν κάθε μέρα
Και μια δεκάρα τους αρκεί για να ’χουν όμορφη ζωή, ψυχή χωρίς χολέρα

Μακάριος κι αυτός που στα σκουπίδια ξέρει πάντα πως θα βρει
Φαΐ για να ταΐσει και γυναίκα και παιδί

Kι οι θλιβεροί ολιγάρχες μας που μάθαν απ’ το αίμα μας να ζουν
Όταν πρησμένοι πέφτουνε για ύπνο και βογγούν
Εύχονται όνειρα ποτέ τους να μη δουν

Μακάριος κι ο κόσμος μας που θέλει να ’ναι ελεύθερος
Κι ίσως γι’ αυτό χρειάζεται πολιτικούς και κλόουν κι εργολάβους

Μακάριος κι ο κόσμος μας που θέλει να ’ναι ελεύθερος
Κι ίσως γι’ αυτό χρειάζεται και σκλάβους

Αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή χωρίς εσένα
Τα νύχια σου αν δεν έσταζαν χλιδή ερημιά και ψέμα

Τα κοφτερά δοντάκια σου τα καλογυαλισμένα
Για λίγο αν δεν αλέθανε κορμιά βασανισμένα

Αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή χωρίς εσένα
Θα βρίσκαν έναν δρόμο τα όνειρά μας τα χαμένα;

Θα βγαίναν απ’ τα στήθια μας τραγούδια θυμωμένα;
Αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή χωρίς εσένα

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΖΟΥΝΕ ΣΑΝ ΝΕΚΡΟΙ

Ποτέ τους δεν φωνάξανε
Κανέναν δεν τρομάξανε
Ματώνουνε και φεύγουνε σκυφτοί

Τι είχανε τι χάσανε
Γεννήθηκαν αόρατοι
Και ζήσαν σαν νεκροί

Κι ένα μονάχα μάθανε
Ο πόνος είναι η φωτιά
Που μαγειρεύει τη ζωή

Οι άνθρωποι που ζήσαν σαν νεκροί
Οι άνθρωποι που ζούνε σαν νεκροί
Τους τραγουδώ με τη φωνή και την καρδιά του πληγωμένου ποιητή

Οι άνθρωποι που ζήσαν σαν νεκροί
Οι άνθρωποι που ζούνε σαν νεκροί
Τους τραγουδώ μα δεν θυμάμαι αν ίσως κάπου κάπως κάποτε
Περνώντας βιαστικά τους έχω δει

Κι αν λύγισαν κι αν κλάψανε
Στη φτώχια κι αν ρημάξανε
Την πίκρα καταπίνουνε στην άκρη σιωπηλοί

Τι είχανε τι χάσανε
Γεννήθηκαν αόρατοι
Και ζήσαν σαν νεκροί

Κι ένα μονάχα μάθανε
Ο πόνος είναι η φωτιά
Που μαγειρεύει τη ζωή

Οι άνθρωποι που ζήσαν σαν νεκροί
Οι άνθρωποι που ζούνε σαν νεκροί
Τους τραγουδώ με τη φωνή και τη καρδιά του πληγωμένου ποιητή

ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΠΑΤΑΩ

Απ’ την κοιλιά της μάνας μου με φόρα ξεπετάχτηκα
Δεν βύζαξα δεν έκλαψα,ξεκίνησα μεμιάς να περπατάω

Στιγμή από τότε δεν σταμάτησα
Πόλεις,χωριά,βουνά και θάλασσες περπάτησα
Κι ακόμα περπατάω

Τόπους πικρούς μικρούς κι απέραντους περπάτησα
Όλους τους πόνους τους συνάντησα
Κι ακόμα περπατάω

Μ΄ άγρια θεριά και τρυφερούς ανθρώπους βρέθηκα
Γλέντησα κι έκλαψα μαζί τους μα δεν στάθηκα
Πιο πέρα είχα να πάω

Σαν τραγουδούσαν οι σειρήνες κι εγώ δέθηκα
Του ορίζοντα τα βάθη ερωτεύτηκα
Κι ακόμα περπατάω

Με δαίμονες με ειδήμονες και με σοφούς κουβέντιασα
Μα με τα λόγια δεν ξεδίψαγα
Πιο πάνω είχα να πάω

Τη νοστιμάδα των λωτών δεν την ορέχτηκα
Τον δρόμο που θυμόμουν εμπιστεύτηκα
Κι ακόμα περπατάω

Σκληρά σκοτάδια μ’ εμποδίζανε και γέλαγα
Μ’ ένα τραγούδι μου τα έσπαγα
Κι ακόμα περπατάω

Ακόμα και στην άκρη του γκρεμού σαν έφτασα
Δεν δίστασα, δεν δείλιασα ,είπα δεν σταματάω
Κι όσοι με είδαν να γκρεμίζομαι γελάστηκαν
Απ’ τ’ άσπρα σύννεφα κρεμάστηκα κι ακόμα περπατάω

Οι στίχοι του «Ακόμα Περπατάω» είναι εμπνευσμένοι από τους στίχους του τραγουδιού «Uzun Ince Bir Yoldayim» του σπουδαίου Τούρκου τροβαδούρου Aşık Veysel (1894-1973)

Ο ΛΥΚΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΠΙΑ

Νιαουρίζει στο στομάχι μου
Ο λύκος που κατάπια

Κοίτα να δεις τι γίνεται
Τη μια είσ’ ανήμερο θεριό
Την άλλη ψόφια γάτα

Τον είδα ’γω πως χάρηκε
Σαν έπεσα στο δρόμο του
Αθώο προβατάκι

Μα έμεινα ατάραχο
και έκανα την πάπια
Και μόλις με πλησίασε
Μια χλαπ και τον κατάπια

Έχω κέφια έχω κέφια
Θα σας πω και άλλα τέτοια

Και τον βοσκό μου δόξαζα
Κι έλεγα είν’ εντάξει

Μα στράβωσα σαν έμαθα
Πως με φροντίζει μ’ αγαπά
Γιατί ’ναι να με σφάξει

Κι έφυγα στα ψηλά βουνά
Και βρήκα που ανήκω

Και τριγυρνώ ήσυχο πια
Και βόσκω το χορτάρι μου
Κι αν τύχει κάνα λύκο

Έχω κέφια έχω κέφια
Θα σας πω και άλλα τέτοια

Έχω κέφια έχω κέφια
Κι ασ’ τους λύκους να ’χουν ντέρτια