Τι ήξεραν οι Αρχαίοι Έλληνες για τη Θούλη;

Η Θούλη (Θύλη) ήταν μια μυθική ή ακριτική γη που αναφέρουν οι αρχαίοι Έλληνες γεωγράφοι και ιστορικοί, αλλά η ακριβής της τοποθεσία παραμένει αμφιλεγόμενη.

Ο πρώτος που μίλησε για τη Θούλη ήταν ο Έλληνας εξερευνητής Πυθέας από τη Μασσαλία, γύρω στο 330 π.Χ. Ταξίδεψε βόρεια από τη Βρετανία και ανέφερε πως έφτασε σε μια χώρα που βρισκόταν “έξι ημέρες βόρεια της Βρετανίας” και όπου ο ήλιος δεν έδυε το καλοκαίρι. Περιέγραψε ένα μέρος με παγετούς, ομίχλη και μια “θάλασσα που γινόταν παχύρρευστη σαν μέλι”, πιθανώς λόγω πάγου.

Οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως η Θούλη ηταν το βορειότερο σημείο του γνωστού κόσμου. Συνδέθηκε με έναν κόσμο μεταξύ γης και θάλασσας, όπου οι φυσικοί νόμοι φαίνονταν να αλλάζουν. Κάποιοι τη θεωρούσαν μια ουτοπική χώρα με σοφούς ανθρώπους που ζούσαν απλά και αρμονικά.

Ο Βιργίλιος και άλλοι Ρωμαίοι ποιητές χρησιμοποιούσαν τη Θούλη ως σύμβολο της απόλυτης απομόνωσης και του άγνωστου.

Η περιγραφή του Πυθέα ταιριάζει με το ηφαιστειακό τοπίο της Ισλανδίας και το φαινόμενο του ήλιου του μεσονυχτίου. Πολλοί ιστορικοί θεωρούν ότι η Θούλη ήταν η Νορβηγία ή κάποια περιοχή της. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο Πυθέας μπορεί να είχε ακούσει για τη Γροιλανδία από Κέλτες ναυτικούς.

Οι Αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν τη Θούλη ως το άκρο του κόσμου, έναν τόπο όπου η φύση ήταν παράξενη και διαφορετική. Αν και η τοποθεσία της παραμένει ασαφής, πιθανότατα αντιστοιχούσε σε κάποια βόρεια γη, όπως η Ισλανδία ή η Σκανδιναβία, που ανακαλύφθηκε από τον Πυθέα.