Ο Περικλής Γκιόλιας και το χρυσό μετάλλιο που δεν θα βγάλει ποτέ…

Καμιά φορά μια ασήμαντη αφορμή γεννά μια επανατοποθέτηση. Ένα «to know us better» που λέμε. Ένα απλό ξεκαθάρισμα, στη βάση του οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους έκανε στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook και ο Περικλής Γκιόλιας.

Αφορμή μια απλή αλλαγή φωτογραφίας προφίλ. Εμείς στην ομάδα του Sportime δεν είχαμε κάποια απορία, να έχει τεθεί ποτέ μεταξύ μας κάποιος προσδιορισμός. Ο Περικλής Γκιόλιας για εμάς είναι ο Περικλής. Φίλος, συνεργάτης, συγγενής, αλλά κατά βάση ο Περικλής. Για την επαγγελματική του ιδιότητα δεν συζητάμε, δεν μας απασχολεί. Στο «το Sportime είναι δικό του» εξαντλείται η όποια αναζήτηση.

Μάλλον αυτό δημιουργεί παρεξηγήσεις. Όχι στους «μέσα», στους «έξω». Ευκαιρία είναι, λοιπόν, να αναδείξουμε προς τα έξω έναν μικρό αυτοπροσδιορισμό, όπως ακριβώς τον έκανε ο ίδιος. Απλός είναι : «Προπονητής της Νάντιας». Τελικά, η μόνη άγκυρα, το μόνο μετάλλιο, σε μια πορεία -στην όποια πορεία, είναι η σύντροφός του στον στίβο του αθλητισμού και της ζωής.

Η ανάρτηση που έκανε ο Περικλής Γκιόλιας

«Βλέποντας την φώτο στο προφίλ μου και συνειδητοποιώντας ότι δεν σχετίζομαι εδώ και καιρό με κανένα “brand” από αυτά που είχε πάνω της εκτός από αυτό του Sportime σκέφτηκα ότι επιβάλλεται να την αλλάξω.

Προβληματίστηκα για την επιλογή της επόμενης, τι να βάλω, τι να επιλέξω, τι να με προσδιορίζει και τι να με εκπροσωπεί άραγε…

Φτάνοντας αισίως τα 51 μου χρόνια, σε αυτόν τον στίβο της ζωής, κάνω έναν απολογισμό για τα χιλιόμετρα που έχω αφήσει πίσω μου, ίσως και για να πορευτώ καλύτερα σε όσα έχω μπροστά μου.

Έναν απολογισμό για όσα ήμουν, όσα βίωσα, όσα προσπέρασα, όσα τόλμησα, όσα έσφαλα και όσα αγάπησα.

Νίκη Ξανθου, Γιώργος Παναγιωτοπουλος, Περικλής Γκιόλιας και Δημήτρης Πιέτρης σε αποστολή με εθνική ομάδα

Αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω ένα ξεδιάλεγμα των γνωρισμάτων μου.

Αναλογιζόμενος εκείνα που προσπάθησα, εκείνα που πέτυχα με τη βοήθεια του Θεού, αλλά κι εκείνα που μου απέδωσαν χωρίς να με χαρακτηρίζουν.

Να προσπαθήσω μέσα από αυτά να δω τι θα μείνει στο τέλος, ποια θα είναι η καθαρή ταυτότητα μου ως μια αλήθεια που πρεσβεύει τη ζωή μου, τον χαρακτήρα μου και τα θέλω μου.

Στην έως τώρα σταδιοδρομία μου, έχω καταπιαστεί με πλήθος εγχειρημάτων. Επιχειρήσεις, διοικήσεις, startup, ψυχαγωγία, διαιτητής ποδοσφαίρου, συμβουλευτικές υπηρεσίες, έντυπος Τύπος, τηλεόραση, ραδιόφωνο, διαδίκτυο. Και τόσες άλλες προσπάθειες που είτε έχω ξοδέψει, είτε έχουν ξοδέψει εκείνες εμένα.

Δίπλα με τον Ριβάλντο…

Κι εδώ έρχεται η στιγμή να διερωτηθώ τι απ’ όλα αυτά με προσδιορίζει, τι από όλα θα έλεγα ότι είμαι.
Από τότε, που πριν κλείσω τα 6 μου χρόνια πουλούσα την Αυριανή στο παλαιό δημαρχείο και στην είσοδο της Βαρβάκειου έως τώρα που έχω διανύσει μισό αιώνα “Περικλέους”, τι είναι αυτό που μου μένει ως απόσταγμα βιωματικό;

Αυθόρμητα μου έρχεται ο πρώτος αυτοπροσδιορισμός: “Προπονητής της Νάντιας”! Το σκέφτομαι και το ξανασκέφτομαι και λέω τελικά πως η Νάντια είναι το μόνο χρυσό μετάλλιο που δεν επιθυμώ να βγάλω ποτέ από πάνω μου.

Η Νάντια Εφεντάκη (δεξιά) στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004.

Εκτός από την αγάπη μου και τον σεβασμό μου προς τη σύζυγο, έχω και έναν ανεξάντλητο θαυμασμό για την αθλήτρια που διέπρεψε σε δύο στίβους: της ζωής και του ταρτάν.
Το αντάμωμα, τα όνειρα, μετέπειτα οι στόχοι και οι κόποι, τα όρια, τα άκρα και τα ακραία είναι τελικά αυτά που προσδιορίζουν ακόμα και τώρα την ταυτότητά μου.
Κατά καιρούς με ρωτάνε, παντρεύτηκες την αθλήτρια σου;

Όχι, γύμνασα την γυναίκα μου απαντώ, γιατί πρώτα έγινε σύντροφος και σύζυγος και μετά αθλήτρια μου.

“Έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν” και έτσι αδιάσπαστα προχωρήσαμε και προχωράμε.

Ατελείωτες προπονήσεις, πανελλήνια ρεκόρ, συμμετοχή σε δύο Ολυμπιάδες και όλα αυτά συγχρόνως με το στέριωμα μιας οικογένειας που τελικά έγινε και πολύτεκνη.
Τα ψυχοσωματικά αποθέματα της Νάντιας και τα τελικά αποτελέσματα της όλης προσπάθειας είναι εκείνα που με προσδιορίζουν και μου χαρίζουν μια υγιή περηφάνεια για όσα κατακτήσαμε μαζί.

Η Νάντια παρέα στο στίβο μαζί με τα 2 από τα 4 παιδιά που απέκτησαν με τον Περικλή, τον Βασίλη και την Κατερίνα.

Δύο ατελείς άνθρωποι (που με την βοήθεια του Θεού πάνω από όλα και τις προσευχές του πνευματικού μας) ανακαλύπτουν την αποστολή τους, ο ένας στον άλλο.
Όλες οι άλλες επαγγελματικές ιδιότητες που με έχουν απασχολήσει, είναι πόρτες που έχω ανοίξει ή έχω κλείσει πίσω μου, πάντα με σκοπό να ανταποδώσω κάτι ελάχιστο από τα άπειρα καλά που είχα την ευλογία να έχω.
Δεν βρίσκω ανάπαυση ούτε στο “επιχειρηματίας”, ούτε στο “εκδότης”, ούτε στο διευθυντής, ούτε στο διευθύνων και πόσο μάλλον ούτε στο… “δημοσιογράφος” που μερικοί με αποκαλούν από άγνοια και με κάνουν έξω φρενών άθελά τους.

Ο Περικλής Γκιόλιας διαιτητής της φιλικής αναμέτρησης Ολυμπιακού – Γαλατασαράι στο Καραϊσκάκη…

Από τότε που ο Σωκράτης δολοφονήθηκε και ώσπου να δικαιωθεί, θα εξακολουθώ να πενθώ τη δημοσιογραφία στην Ελλάδα και η λέξη δημοσιογράφος δυστυχώς θα ηχεί στα αυτιά μου και ως προσβολή…
Από την άλλη πλευρά στο “προπονητής της Νάντιας”, λέω ναι, είμαι εγώ και μου ακούγεται τέλεια.
Εκεί ο νους μου γαληνεύει με χαρά και εκεί νιώθω απόλυτα ο εαυτός μου.
Και επιπλέον, προτιμώ τώρα να με φαντάζομαι με ένα χρονόμετρο στο χέρι να παρακολουθώ τη ζωή που τρέχει και δεν μας αφήνει χρόνο για έχθρες και κακίες, αλλά μόνο για να συγχωρούμε και να πηγαίνουμε παρακάτω.
Κι εγώ σε όσους πίκρανα με λάθη, με αβλεψίες, με παρορμητικές κινήσεις, τους ζητώ ένα μεγάλο συγνώμη.
Και αν τρέχουμε ξεχωριστά, στο τέλος-τέλος όλους μαζί θα μας βρίσκει πάλι ο μαραθώνιος της ζωής μέχρι την τελική μας…. (κάσα…)!
Καλό υπόλοιπο Σαρακοστής… Καλή Ανάσταση σε όλους μας!»