Όταν η Άριελ Κωνσταντινίδη προσπάθησε να πάει στη Eurovision αλλά δεν τα κατάφερε

Το ημερολόγιο έγραφε 1983 και η Ελλάδα ετοιμαζόταν για τον εθνικό της τελικό της Eurovision. Ανάμεσα στους διαγωνιζόμενους βρισκόταν ένα κορίτσι μόλις 11 ετών, που είχε ήδη γίνει γνωστό μέσα από το θέατρο, την τηλεόραση και τη φωνή της. Ήταν η Άριελ Κωνσταντινίδη, το παιδί-θαύμα που είχε αγαπηθεί από το κοινό όταν εμφανίστηκε στο πλευρό της Αλίκης Βουγιουκλάκη στην «Άννυ». Εκείνη τη χρονιά, πήρε μέρος στον διαγωνισμό τραγουδιού με το κομμάτι «Θα φύγω».

Το τραγούδι δεν ήταν καθόλου παιδικό. Ήταν μια κοινωνική μπαλάντα, με στίχους του Αριστείδη Παυλή και ενορχήστρωση του Γιώργου Νιάρχου. Η μικρή Άριελ τραγουδούσε για ζητήματα που απασχολούσαν βαθιά την κοινωνία της εποχής: την καταστολή, την προπαγάνδα των ΜΜΕ, τη χρήση πυρηνικών, την απογοήτευση της καθημερινότητας και τη φυγή από έναν κόσμο που την πιέζει. Ο στίχος «θα φύγω» ακουγόταν ξανά και ξανά, με μια σχεδόν μεταφυσική ελπίδα ότι υπάρχει κάπου ένα άλλο μέρος, ένα νησί, ένας τόπος καθαρός.

Η επιτροπή του διαγωνισμού, που αποτελούνταν από εκπροσώπους δήμων και μέλη του κοινού, της έδωσε μόλις τη 10η θέση. Το τραγούδι «Μου λες» της Κρίστης Στασινοπούλου πήρε την πρώτη και εκπροσώπησε τελικά την Ελλάδα στον διαγωνισμό. Έτσι, η Άριελ Κωνσταντινίδη δεν ταξίδεψε ποτέ στη Eurovision. Αν το είχε καταφέρει, θα είχε γίνει η νεότερη διαγωνιζόμενη στην ιστορία του θεσμού – ένα ρεκόρ που δεν γράφτηκε ποτέ.

Η περίπτωσή της είναι μοναδική. Ήταν από τις σπάνιες φορές που ένα παιδί έφτασε τόσο κοντά στη σκηνή της Eurovision, με ένα τραγούδι που δεν ήταν «γλυκούλικο», αλλά βαθιά πολιτικό. Η παρουσία της, η θεατρικότητά της, η φωνή της, δεν πέρασαν απαρατήρητα – και ακόμα και σήμερα, όσοι θυμούνται τον εθνικό τελικό του 1983 μιλούν με θαυμασμό για εκείνο το μικρό κορίτσι με τα μεγάλα λόγια.

Το τραγούδι «Θα φύγω» παρέμεινε ξεχασμένο για χρόνια. Με την πάροδο του χρόνου, κάποιοι ανακάλυψαν ότι οι στίχοι του περιείχαν σχεδόν προφητικές αναφορές, που μπορούσαν να συσχετιστούν ακόμη και με καταστάσεις των επόμενων δεκαετιών, όπως η οικονομική κρίση ή η πανδημία. Το κομμάτι δεν κυκλοφόρησε επίσημα, όμως σώζεται μέσα από τηλεοπτικά αποσπάσματα και αναμνήσεις.

Η Άριελ συνέχισε την πορεία της στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, με πολλές συμμετοχές σε σειρές, μεταγλωττίσεις και παραστάσεις. Το κεφάλαιο Eurovision έκλεισε νωρίς, πριν καν ανοίξει επίσημα, αλλά έμεινε ως μία σπάνια στιγμή όπου ένα παιδί στάθηκε απέναντι σε ένα ολόκληρο σύστημα, με όπλο του ένα τραγούδι γεμάτο ανησυχία, συναίσθημα και φλόγα.