Πόσο καλός μαθητής ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος;

Πριν γίνει θρύλος, πριν τον φωνάζουν Μέγα, ο Αλέξανδρος ήταν ένας νεαρός πρίγκιπας με ανήσυχο βλέμμα και ακόρεστη περιέργεια. Ο πατέρας του, ο βασιλιάς Φίλιππος, ήξερε ότι το μυαλό έπρεπε να εκπαιδευτεί όσο και το σώμα. Έτσι προσέλαβε για δάσκαλό του τον μεγαλύτερο φιλόσοφο της εποχής: τον Αριστοτέλη.

Ο Αριστοτέλης δεν του δίδαξε μόνο φιλοσοφία, αλλά και λογική, ιατρική, γεωγραφία, φυσικές επιστήμες, ακόμα και ποίηση. Ο Αλέξανδρος δεν ήταν ένας μαθητής που άκουγε μηχανικά. Εμβάθυνε, ρωτούσε, αντιδρούσε. Οι γνώσεις δεν περνούσαν απλώς από το μυαλό του· ενσωματώνονταν στον χαρακτήρα του. Διάβαζε Όμηρο, όχι σαν μυθολογία, αλλά σαν στρατηγική.

Λέγεται ότι κράταγε πάντα μαζί του μια πολυτελή έκδοση της Ιλιάδας, δίπλα στο ξίφος του. Τον ενέπνεε ο Αχιλλέας, όχι μόνο ως πολεμιστής αλλά ως πρότυπο ήθους και τιμής. Είχε μνήμη εξαιρετική και διάθεση ακούραστη για μάθηση. Όχι για να γράψει διαγωνίσματα, αλλά για να κατανοήσει τον κόσμο – και να τον αλλάξει.

Ο Αριστοτέλης τον θαύμαζε και τον σεβόταν. Τον έβλεπε ως σκεπτόμενο άνθρωπο, όχι απλώς ως βασιλόπουλο. Ο Αλέξανδρος, παρ’ όλο τον δυναμισμό και την περηφάνια του, έδειχνε στον δάσκαλό του μια πνευματική πίστη σπάνια. Δεν έμαθε απλώς να νικά. Έμαθε να σκέφτεται. Και αυτό έκανε τη διαφορά σε όλα τα χρόνια της εκστρατείας του.

Αν υπήρχαν τότε βαθμοί, ίσως δεν ήταν “του 20” με τη σημερινή έννοια. Ήταν κάτι παραπάνω: ο μαθητής που έβαζε φωτιά στη γνώση για να την κάνει πράξη. Εκείνος που μετέτρεψε τις λέξεις σε πράξεις και τις ιδέες σε αυτοκρατορία. Ο πιο επικίνδυνα έξυπνος μαθητής που είχε ποτέ ο κόσμος.