Ο Έλληνας που στην Ιταλία τον έλεγαν Τζιοβάνι ντι Ρόδι

Το ραδιόφωνο μόλις είχε περάσει στα μεταμεσονύκτια. Η φωνή που ακουγόταν έμοιαζε βγαλμένη από άλλον αιώνα. «Είστε συντονισμένοι στα 20 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα». Ήταν ο Γιάννης Νικολαΐδης. Η “χρυσή φωνή”. Ο τραγουδιστής που κάποτε έβαζε την Ελλάδα να σωπαίνει.

Γεννημένος στη Ρόδο το 1931, μεγάλωσε σε ένα νησί που ακόμα δεν είχε ενωθεί με την Ελλάδα. Παιδί της Ιταλοκρατίας, με ταυτότητα μπερδεμένη, ξεκίνησε να τραγουδά σε εποχές που τα σύνορα της τέχνης ήταν πιο ρευστά. Δεν τραγουδούσε μόνο ελληνικά. Τραγουδούσε συναισθήματα, κι αυτά δεν έχουν γλώσσα.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 εμφανίστηκε με ένα μικρόφωνο, μια φωνή και τίποτα άλλο. Τον φώναζαν «καντσονετίστα». Κανείς στην Ελλάδα δεν ήξερε τι σημαίνει. Στην Ιταλία όμως τον αποκάλεσαν «Giovanni di Rodi». Δεν ήταν παρατσούκλι. Ήταν αναγνώριση.

Το 1987 τιμήθηκε με το διεθνές βραβείο Fontane di Roma. Κανένας άλλος Έλληνας τραγουδιστής δεν έχει πάρει κάτι παρόμοιο. Δεν βγήκε στα πρωτοσέλιδα. Δεν έγινε ήρωας της τηλεόρασης. Συνέχισε απλώς να τραγουδάει.

Η δισκογραφία του είναι γεμάτη ιταλικές καντσονέτες, λυρικές μπαλάντες, ελληνικά ελαφρολαϊκά και διασκευές. Το 1997, η εταιρεία του κυκλοφόρησε ένα συγκλονιστικό δίσκο: έξι μεγάλοι ερμηνευτές τραγουδούν το ίδιο τραγούδι — Χοσέ Καρρέρας, Παβαρόττι, Ντομίνγκο, Κλάουντιο Βίλα, Τίνο Ρόσι… και Γιάννης Νικολαΐδης. Ανάμεσά τους. Ισοδύναμα.